Arrivederci Aşk

suskunluğumun San Marco meydanlarına
çapkın adamın kemik piposundan
bir kahkaha daha patlatırken yüzü maskeli kadın
kızıl tüylerinden bir duman
kanatlı yarasalarla uçuşuyordu şehre


kırılan bir çift siyah ökçenin sokağı arşınlayan sesi
Torre Dell'' Orogio'' da gözleri oyulmuş işçilerin
ruhumu kamçılayan çığlıkları


bir sızı bölük pörçük deltasında gönlümün
tarifi zor bir acı


tüm bedenime sinsice yayılan
kalemimin bulaşan mürekkebi
parmaklarımın gitar tutmayan uyuşukluğuna
reverans yapıyor

üzüm küfesi taşıyan Eylüle rağmen
Kasımın bu vaktinde
nehirde ıslık çalan rüzgarın
haydut yutmuş acımasızlığının
çehremde biçilen küfürleri ahulanır


ne işim vardı buralarda
kimdim ben
kaçtığım neydi
hakikat miydi hissettiklerim
yoksa hayatın bana lütfettiği
koca bir yanılsamaca mıydı susluğum



Aziz Marcus heykelinin o ağır kokusu
ve yüreğimi titreten beş kubbeli Bazilika'nın
San Marco'nun göbeğine düşen
altın yaldızlı kel göğüsleri
her saat başı beni delirten çanlarının
ruhumda yankılanan titreşimlerini vuruyor


inancımı sevdamı umutlarımı
her şeyimi kaybetmiş
ruhumdan arşın arşın sokağa boşalmış
her şeyimi kaybetmiş mağrur bakışlarımda
vurulmuş gibiydim

ah !En çok da seni kaybetmenin
havasızlığındaydım canım



Rodrigo'nun gitar konçertosunda parçalandıkça ahlarım
Kanalın dar geçitlerinde yalpalıyordu bulanık gönlüm
yırtılıyordu çığlıklarım


sustu mu yoksa bestesi bana dillerinin
söyle
bi habersiz ben buralarda
sen göndermedin bağlayıp ayağına
Poyraz'ın saçlarını bana
avuçlarımda ıslanmışken iki tel ağarmış saçın
Sustu mu söyle şarkıları bana dillerinin

Accademia Köprüsünün med cezirleri
beni aldatmaların sürrealist tablosuna
umut yoldum gün geceyi vururken
Leonardo Davinci'in kolları bacakları açık
adam tablosunda aldatırken
umut soldum son fırça darbesinden


ah !Canım bağlayıp Büyük Kanalın iki yakasına saçlarını
salıncak kurdum sevişmelerin
Ankara Garına



nefes aldığın en ücrasına coğrafyaların
nefes verdiğimce ayak bastığın diyarlarda
salınıp yer yer
dün gece aldanırken sen ah !


olur da bir gün sen de içersin diye
aşkın mavi sinelerinden beni kanattım
sevda damıttım kor kor


ah !Parelim bir inansam sevdiğine beni
ah! İnansam
lagünlerini içerdim ayarıp ayarıp Venedik'in
ahşap kokusu banar ıslak bakışlarında
taşardım sokağının kıyılarına
kirpiklerimden İstanbul sancılarıma süzerdim seni
binip mahşerin dört atlısına
Sultan Ahmet'e uçururdum şapkasını
Dük Sarayı'nın
yerlere çalardım kubbelerini Katedralin


şaşkınlığının bana
lagün lagün birikintilerini
elasında severdim
ah!Kanal boyunca sıralanmış saraylardan
Altın Evden çalardım güneşi


Daniella'ın bordo lobisinde
Türkün aparkatıyla
Spiritz Aperal içip içip ayarmayı anlatırdım
işmarını geçirirdim Dük Fernando'un cemalinden


ah!Dört duvar arasında buralarda
ah! Benim ak saçlı çocuğum
öylesi !Muhtaçken sana
küflü bir kasvete sıkışmış bir muhacirken
fethederdim Venedik'i
kavuşturmak için özgürlüğüne köleleri
dar koridorlardan denizin kucağına


ah! Ben Allah'ın Lazı
renk renk boyalarında çiçek açmış evlerinden
balkonlarından tepeme saçaklanan begonvillerinden
uçururdum güvercinlerini Kıbrıs'ın
uçururdum kuzum
verip nefesime sevda sevda kuşları
uçururdum Boğaz'ın
mavi eteklerine ak güvercinleri ve
basardım Ankara'yı ardın sıra


şimdi kürk yakamı biçen rüzgarın hışmıyla
dizlerine kadar ıslatırdım seni
sana öylesi! Acizken
ay ışığıyla tarardım ah!


Ahlar Köprüsü'nde
resmini çıkarıp öpüşürken hayalinle
ah! Bakıp bakıp gözlerine infaz edilmeden
ölümsüzlüğe demir atardım


biliyor musun üç gün boyunca
Gesi Bağlarını söyledim durdum
tüm şehre
hatta bir ara fena ağlamışım!


ah !Hazan yaprağım gondolcu ‘'gue tienes''
deyip
dokunmasaydı omzuma eğer
Venedik'te olduğumu hatırlamayacaktım!


koyuncuğumun beyaz trombositlerinde
salkımlanan tavşan ekmeğim
seyrelmiş gülüşlüm benim
bozdum yeminimi
tayfında heder olduğum
bir yudum, iki, üç...
Scalzi Köprüsünün altında
ürperen içime çektikçe kanyak şişesini
sonrasını s/ayamadım


sabahın yüzümü okşayan ilk ışınlarında
kaldığım odada buldum kendimi
boğazımda karanlık iki el
içimde o kahrolası sızı
dipsiz kuyuların rahminde kör kütük
bir gece
ve yanı başımda ıslanmış resmin


yüzünde ince çizgiler esmece uzun boylu
zayıf bir adamdı gondolcu
ama adamdı!


biliyor musun can!
Venedik'te ‘Ciao Cara Come Stai' mırıldanırken onca insan
Gesi Bağlarını söylemek tam da benlikti


bir ara kıyamet kopuyor sandım
belden aşağısını hissetmiyordum bedenimin
meğer bir tonluk o kahrolası Malentino Çanı'nın
efkarıma bastıran gürültüsüne tutulmuş
ince bileklerim
ayakta kalma mücadelesinde
topuklu giyinme merakımdan
ilk defa pişmanlık duydum


sonra
Caaffe Florion'da andım durdum seni
nergis kokulum
elma şekerim
çekerken köpüklerini acı kahvemin
demlerimde arabesk bir söylem
sentetik yutmuş bir hiçliği kovarken acılarımdan
seni ah! Seni nasıl hissettim bilsen


onca içtikten sonra
bir ara
burnu çilli o kız gelmişti yanıma
elinde ki gülü uzattı gülümseyerek
alçakçaydı boyu
yıldız yıldızdı gözleri
ardıysa
koca bir boşluk...


o da benim gibi aşık mıydı ha ne dersin!
anlamış mıdır halimden...


Rialto köprüsünün gizlerinden
siyah kuğu misali süzülen gondolun
-ki Tüm gondolların siyah olduğunu
üç gün sonra fark ettim


meğer hep üç günlükmüş hayat
sahi! Neydi beni böylesi benden alan
haylazım
neydi !Onca mesafeye rağmen
seni böylesi sevmek

o daracık boğazlardan öylesi
esip geçen Kuğu Gölü balerinlerince
saçlarına yaldız atılmış nostaljisi guruptan
başka bir sızı dökülürken derinliklerime
seni böylesi sevdiren neydi sevgili


Şimdi sensiz
akşamın ıslak bakışlarının altında
savunmasız bir yavru gibidir bakışım


meydan ve ben
bomboştu her yan
meğerse Sağnak telaşıymış insanları
San Marco Meydanından boşaltan


Katedralin tüm haşmetiyle bana meydan okuyan
o dimdik kesitlerinden ürkerken
kahkahaya tutuldum deliler gibi


sırılsıklamdım tün varlığımla
dediler ki ondandır öfkesi Bazilika'nın!
ışık oyunlarına teslim olurken
San Marco'nun göbeği
ayda yıkanmış ruhum benden göçüp
sığınırken koyuncuğunun çimli huzuruna
valse tutuştu ak kuşlar


son gecesiydi Venedik'in
ve son sabahı sevdiğim
koynunda uyanışımın


meğer!
şairler yalnız olunca
daha iyi sevişiyorlarmış
ve anladımki
sevmek için yalnızlığı giyinmeliymiş ruh


şimdi sabahın
konferansına mı sövmeli!
Yoksa canına yandığımın berduş Sosyoloğuna mı?
‘'Ulan toparlan ‘'salon tıklım tıkış
hadi !Rol çal sevdadan
rol çal hayata en akademisinden


Ca Foscori ‘de
bir Türkün çığlığında
Hadi!
bir medeniyetin körpe kavislerini
Kuzey Yıldızım toparlasın ışığında
Anadolu'dan filiz filiz fışkır
sonra
parlak çorapları kaçmış o genç kadının dudaklarını
öylesi emen o yaşlı adamı görünceye değin
Tren Garında öpüşen çiftlere baktım iç geçirerek


dümdüz sövmek meğer!
Ne kolaymış diye düşünürken
kenevir tohumlarına daldı bir ara kızın



Selanik göçmeni Kartallı arkadaş
‘'Türk(ü)sünüz galiba'' diye ilişti yanıma
nasıl yandı yanaklarımda utanç kızılcık kızılcık
ah! Nasıl bilsen


sonra güldük hayli
sarhoştum
kırk yıllık dost gibiydik ben anlattım
o dinledi
resmini gösterdim sonra ona
ne şanslı adammış dedi
hangi şanssa bizimkisi derken
geceden şişmiş gözlerimden
iki damla daha terk etti oracıkta beni
alnı öpülmemiş aklına şaştığımın Ak Gelini!


feleğin sillesinden gırtlağına kadar doymuş olacaktım ki
bir pizza yemek istedim de
yiyemedim yar!


anladım bu şehir de bana dar
debisi ağırdı artık kanyonlarımın
sabahın ilk ışıklarını arındırıp bakışlarımdan
şu ayyaş sensizliğimi sıkıştırdığım yüreğimin
tahta bavuluna


kâh şuh kâh keş!
erik dikenim
sana nazlı edalı
masum ağıtlar yakmak için
Ama en çok da ısırgan tohumum


yatıp durdum öylece vakitli vakitsiz hayalinle
ecnebi memleketlerinde sevap işlemek adına
tek taşımı ‘'La Senso Lido'' bıraktım

güneş açmadan ak yüzünü şafağın
denizin Ak Gelini olunca

Kuzeyin yollarına bir Venedik düştü!