Arsız Bir Hüznü Ağırlayışım
Gözü kara yalnızlıklara bulaşmış kimliğim,
Kararsız bir mevsime doğuşumdan mı bilinmez
Bu, kimsesizliğe arsızca tutunuşu yüreğin?
Kara kışın bahara göz kırptığı mevsimlere akar kanım
Dengesiz debilerin hüküm sürdüğü ırmaklarda yıkanmışım
Ağaçların çiçek açmaya her yeltenişinden bir hüsran
Gökyüzünün her aydınlanışından zifir bir karanlık çıkarmışım
Kuytu bir seher vaktini basmış ilk çığlığım,
Ondandır belki hala seher vakitlerine uyanışım.
Sonra yeni gelen her mevsime bir kararsız bahar adamışım.
Kalabalıklar içinde kimsesiz,
Sesler içinde sessiz kalışımdan mıdır?
Arsız bir hüzne ev sahipliğinde yaşlanışım.
👍güzel duygulu bir şiir tebrikler...👍
duygu yüklü güzel bir şiir. Benzetmeler harika!.. çoğu zaman ben de kimi kez sokakta hiç tanımadığım kimseler arasında yürürken ansızın bütün insanlardan yoksun, ıssız bir kent düşünürüm, içim ürperir. yanlızlığı pek sevmeme karşın insansız bir dünya düşlemek bile bana dehşet veriyor. aynı şehirde yaşadığım zaman zaman görüştüğüm, elini sıktığım dostlarım var bir de... gözlerinden iyilik ve aydınlık taşan bu dostlar ne zaman aklıma gelseler yaşam gözümde büsbütün güzelleşir, tatlanır, alabildiğince ışıklı ve ahenkli olur. tebrikler...