Artık

gönül kaleminin boyası bitti.
aşk'a dair,birşey yazamam artık.
kağıt toprak oldu,buldum mısrayı
daha derinini,kazamam artık.

bir kere indim ben,sevda atından,
emir öyle geldi,yüce katından.
yönümü şaşırdım,doğu,batıdan
hangi yöne gitsem.bulamam artık.

gülüşünde,güller ile donandım,
sözledikçe,bülbül ötüşü sandım.
diken battı,yüreğimi kanattım.
yaralara, merhem, saramam artık.

sevgiliyle.her gelene övündüm.
yar, aşkına çöle, düştüm süründüm
kor sıcakta,seraplara, büründüm
kendi, kendim cismin göremem artık.

kuzgunlara yem eyledim,bendimi
engel oldu,buldurmadı kendimi
attı dağ başına,yalnız dengimi.
terazi.mizanı bilemem artık.

yağmur,yağar.etrafları sel alır.
sel çekilir,gider.çamuru kalır.
akan su mutlaka bir yere varır.
denize olmasa dereye artık.

şikayet ederler hep bu dünyadan
kader yazısını yazmış yaradan.
zamanı gelince herkes buradan.
çeker gider,dönüş olamaz artık.

bu alem.alemdir,heyecanı var
kimine çok geniş,kimi için dar.
herkesin aklında.mutlaka bir yar,
vardır ama,kendin bilemez artık.

Asiri yazıyor,bunca sözleri
her nereye baksa bekler gözleri
dışı başka dedi.başka öz'leri.
gerçeği kendisi biliyor artık...