Artık Gelemem Anne
Ben
Henüz yaşlı bir çocuktum!
Her şeye vakit çok erkendi
Annemin gözlerinde
Füsunkâr hüznüyle
Gül yüzlü,
Güneş gözlü,
Bir çocuk ağlardı!
Ben.
Annemin,
Yorgun dizlerinin uzağında
Bağrını rüzgârlara açmış,
Üşüyen bir ayaz lalesiydim.
Her hüzzamın çiçek açtığı
Ekin tarlalarında,
Susuz uykusuz,
Bir buğday tanesiydim.
Yoksa
O çocuk ben miydim anne!
Her yağmurdan sonra,
Bembeyaz saçlarından süzülen,
Dantel dantel Işık huzmeleriyle
O üveyik sesinden düşüyordum.
Nadim düşlerime inat
Yüzüne zemheri çökmüş bu vaktin
Ayazlarında üşüyordum.
Artık
Çocukluğumu uçurtmalara bıraktım!
Kızağımı, çemberimi, aşığımı
Ve rengârenk cıncıklarımı...
Yağmurlu bir kırkikindi vaktinin,
Ayakucundan ivedi
Tülbendine hüzünlerim düşmüş!
Vesikalık bir resimde gülümseyen
İlk sevinç, ilk göz ağrısı
O kumral çocuğu
Artık istesen de bulamazsın!
Beni bekleme!
Artık gelemem anne...
Vesikalık bir resimde gülümseyen İlk sevinç, ilk göz ağrısı O kumral çocuğu Artık istesen de bulamazsın! Beni bekleme! Artık gelemem anne...
İşte insanoğlu. Bİr yaşanmışlıklar halkasına yaşanamamışlıklar zincirleri eklenir. Hüzünlüce yad edilir dokunamadıklarımız, soluyamadıklarımız. Ve biz içimizde çocuklar büyütürüz; dondurması yere düşen, yeni ayakkabılarıyla evde gezinen. Biz farketmesek de, her bir sevincimiz ve hüznümüzde payı vardır onların.
İçinizdeki çocuğa sevgiler. Tebrikler.
saplandı içime hüüzn gelde çıkar ..............
saygılarımıda bıraktım
"Beni bekleme! Artık gelemem anne..."
Anneler beklemekten hiç bir zaman vazgeçmez.Gelmeyeceğini bilse de bekler...Gözü yolda, kulağı kapıda, yüreği evladında atar. İlk göz ağrısı da olsa sonuncu da olsa hepsinin yeri özeldir anne yüreğinde. Çok duygulu ve içtendi Kutlarım şiirinizi, kaleminizi... Saygılar...
Yoksa O çocuk ben miydim anne! Her yağmurdan sonra, Bembeyaz saçlarından süzülen, Dantel dantel Işık huzmeleriyle O üveyik sesinden düşüyordum. Nadim düşlerime inat Yüzüne zemheri çökmüş bu vaktin Ayazlarında üşüyordum. 🤐 Gönlünüze sağlık.
Kendimi aradım hayatın içinde; Çocukluğuma uzaklığım annem kadar Büyümek, Olancası hüzün olancası efkar Yine de; Kırmızı uçurtmamın peşi sıra Rast gelir bağlanır gökyüzüne kuşağım
Tanıdık, bildik, aldık, gittik bu güzel şiirin duygularını.
Tebrikler Sn.Caniklioğlu.