Artık Şarkılar Sustu

Açtı kanatlarını ruhum sonsuzluğa,
Bir akşam olmaktaydı hüzünden,
Sanırsın ki Kaf dağının başında,
Bırakıverdi kendini birden,
Düşlerinden düşerken akan yaşlarına,
Aldırış etmeden gülümserken,
Bir rüzgâr savurdu ak duvağı,
Bir yel esti ki göklerden,
Geriye kaldı tenimde yanığı,
Bir feryat geliyor, ya rab nerden?
Bir çığlık kulağıma saplandı,
Kanıyor yüreğim içinden,
Susmalar dizildi boğazıma,
Kelimelerimin nutku tutuldu.
Dizlerim dermansız, çaresizim.
İçimdeki çocuk ağlıyordu.
Düşerken boşluğa bedenim.
Beklenen an geldi, korkulan oldu.
Okyanusa düştü şiirlerim,
Mürekkebi aktı, kelimelerim boğuldu.
Sonbahar şarkı söylerdi hep.
Biliyor musun, artık şarkılar sustu.

Neydi hayatla alıp veremediğin,
Bu sevda herkeste vardı,
İnsanlar riyakârdı biliyorum.
Kullanırdı duygularını ve atardı,
Buruşmuş bir kâğıt gibi kenara,
Aslında anlatılacak çok şey vardı,
Sevdaya dair yazılan şiirler üstüne,
Çeyizler tamamlanmıştı.
Düğün dernek kurulacak zamandı.
Ne oldu da hüzün geldi,
Bulutlar kırk yerinden parçalandı.
Kimseler bilmiyordu ruhum seni,
İçimde saklamıştım ben,
Bir yanımda acı vardı,
Sokaklar aydınlanıyordu gözlerinden,
Şimdi her şey karanlıklarda kaldı.
Düştüm ıssız bir gecede düşlerimden,
Kimseler bilmedi adımı,
Ne vardı biliyor musun can acıtan?
Unutulmaktı.