Artık Şarkısızdır Ankara

Ankara kışa kucak açardı odunsuz kömürsüz gaz kokulu gaz ocaklı
gecelere
şiirdi belki de anlamazdım anlamazdın şarkısından çok önce
tahta bir radyonun tılsımlı sesinde
boyumuzu aşan karda veya boyumuzun boyunu geçen havuçvari buz sarkıtlarında
hüznümüzün koynunda uyurduk
yedi on kişi tek göz bir oda da
şimdi odalardan kaçıyoruz
kudururcasına

al derdi devlet sana çizme göndermiş simsiyah
ve mavi değil simsiyah önlük ve bembeyaz değil
simsiyah yoksulluğun fakirliğin simgesi
Zehra öyle bakardı apartman kızı
aşağımızdan yukarımıza doğru sınıfta
küçümsercesine
merhaba derdik birbirimize Yenişehir de bir öğle vakti yazılmazdan
çok önce
Sevgi Soysal ölmeden
bir serçenin kanını yalardık kafasını kopartırken hınçla
şimdi bir fabrikadan çıkmayız
sevgisizliğin aşksızlığın sevişmemezliğin tam göbeğinde
erircesine

öyle dedi Beypazarlı bir babanın orta yaşlı oğlu Adalet Kadın İsmidir
Kanunsa Çalgıdır bu Ülke de

Ankara ünlüdür artık
Politika binalarıyla hırsızlarıyla talancılarıyla
sordum soruyu gömdüm içime tüm hüznümü soyunsan bir alem soyunsak başka
çırılçıplaklığın modası geçti
artık çırılçıplak her şey ortada

inşaata dalmış gencecik bir genç Gazi Osman Paşa Kimdir anımsamam
Ankara da anımsarım Gazi Osman Paşa'yı
Paşası Yüksek Bürokratı Masonu Fabrikatörü İş adamı ve İş Kadını
İnşaata dalmış genç bir adam
altıyüzellimilyara satıyorum dedi daireleri
hey gidi Atatürk hey gidi Anıtkabir
nerede kaldı hakkın ve halkçılığının değerleri

sırtımda kambur var artık filemde on ekmek
masama buyursan ne olacak
içimden gelmiyor melek olsan ne
seni konuk etmek

kuru soğan patates ya da kuru fasulye
bile değildir
o kadar değerimiz kalmadı artık
değil mi ölmek

Ankara sisli kaç zamandır
koca şehirde bir baş yaslanmış penceresinin çerçevesine
dalmış gitmiş
hüznün sürekli kadınına
sürekli ağıta kucak açana
dalmış gitmiş
topu topu hepsi bu
yaşamak için bir neden
yetmez mi
aşkına...