Asalı Yasalar

kızarmış yanaklarla
ala şafakta
geçerken tarlalar arasında
göğsümüzde kuş sesleri
sırtımızda asalı yasalar

soluğu koynumuzda emek ölüleriyle çıktığımız dik yokuşlardı
ve soyadı ölümleriydi devşirilen kimliklerde
bilemediğimiz adı taşlara yazılmış baharı arşınlardık
taşırdık omuzlarımızda baba ocağını

üstünde çiçek kurutan dağlardı bizim oralar
ne kadar çok kurursa, o kadar da doğardı
yaşamdan öte, ölüme doğru gelenek ıslık çaldığında
topraktaki su, güneşteki ışık, kirini ovamazdı havanın

henüz çocuktuk
çarçabuk ergenliğe soyundurulduk
uzadıkça boyumuz, ödüllendik kutlandık
susturulunca gülüşlerimiz
hemencecik uslandık

karlı kış akşamlarında umudun parçalarıydı yaktığımız ateş
yabancısı olduğumuz şehirlerini
bağını bahçesini
ülkenin çiçeklerini şarap kızılı renklerle kanaviçelere işlerken
ve her sabah pencereyi sonsuza doğru açarken
bizim de alacak payımız vardı

eğdik başımızı
büyüklerin köhne dersliklerinden geçerken
nelere yetmezdi ki içimizdeki nefes
yedeğimizde güç, aklımızda sorumluluk
ezberlikten geçerdi koca bir yaz

saklanıp kalmıştık kendi içimizde
neyimiz vardı, nelere ertelenmiştik, ne içinlere
bir yanımız ala şafak, bir yanımız efkarlı akşam
birer adak olurken ataerkilliğin yedi rengine
damardaki aynı kan yalandı
ve yalanlara verilecek canımız vardı

silindi kimlikten soyadımız
göçtüğümüz topraktan adımız silindi
çarçabuk sildiler gözlerden
kalbimizin üstüne basıp geçtiler

adlarını vermeyeceğim, küser diye birileri
adlarını vermeyeceğim, ürker diye birileri

bin yıllık çıbandı
er kişi dediğin aç gözlü aslandı
yaslanırken maddeye döllendiler, büyüdüler
çoğaldı babasoyluluk
ateşten bir orduydu
sırım sırım yiğitlenip yürüdüler

övgüler dizdiler sahte düzenlerine
bencillik gibi uzarken feodalin minareleri
yediden yetmişe mirasyedi
hep aynı şarkıyı söylediler

yalan yağdı çatlaklar kapandı
kara yüzler utanmadı karasından
koptu menzillerdeki bağ

içi boşalmış düşlerden yorulanı kim umursardı
var mıydı ölçeği, enlemi boylamı
coğrafyasında meçhul
ne ilk kuruyan çiçekleriydik, ne de son çiçekleri o dağların
kimimiz eski bir gelenekle kelepçelendik soyuna
kimimiz masal olduk olduğumuz yerde
kimimiz köle er kişiye

yorgun akan bir ırmaktan dinledim
duyduğuma göre yine aynıymış bizim memleket
yine tekdüze

kökünden kazınmış can, kan katar katar
kurutulmuş ter-unutulmuş emek
mermer tarih şimdi
yalancı dillerin izleri var şiirlerimde
kalp atışımı hecelere bölen
cahilin cümlesi var

varsın gelsinler
ister ipe çeksinler
ister kurşuna dizsinler