Âşık Veysel

Yirmi beş ekim 1894 yılı Sivas Şarkışla da

Uzun ince bir yolun başladı ey Âşık Veysel

Kaybederek iki gözünü çiçek hastalığında

Dünyan başına yıkıldı ey Âşık Veysel

Hadi çal üç telli sazını

Göremedin ne kışını ne yazını

İhanetiyle terk etti Esma eşin

Gönül gözünle gördün oğlunu kızını

Dostların seni her yıl hatırlıyor

Türkülerini söylüyorlar anıyor

Akciğer kanserinden öldün amma

Hâlâ kalbimizde s/onsuz yaşıyor ‘’