Asılı

// Bazen deli olup aklımı yitirmek istiyorum
Kaybettiklerime bir de aklım eklensin istiyorum
Bilmek; öyle bir ağır yük ki;
Bilmemek en masumu
Bilmemek üzüntülerin en aza indirilmesi.//

Hınzır bir gülümseme yine yüzümde
Biraz çocuksu, biraz dengesizce
Dudağımın sol tarafına kaydığı kadar
Dengesiz...

Gitsen beni öldürürsün en fazla
Gülüşlerim taptaze kalır, yüzüm eskirken yaşlardan
Giderken de gülmüştüm çünkü
Bu gülmek biraz da bilmekti her şeyi
Gideceğini mesela;
Kalbimin en gizli köşesinde saklamıştım
Biliyordum ama inanmıyordum

Bildiklerim olduğu içindi gülüşüm
İnadına!

Gitsen sen en fazla beni küstürürsün
Ben yine gülerim sana
Gittiğin yere doğru
Kaldığım yerden

Şimdiki zamanı geçmişten sonra yaşarım ben
Bitirdikten sonra yeniden başlarım yaşamaya
Şimdi sen gidiyorsun gittikten sonra
Yeniden
Ben yine gülümsüyorum
Bildiğim için
Bilmek biraz da cesaret isterdi ve ben tüm cesaretimle seviyordum
Gitmelerini bile

Gitsen en fazla solar bedenim
Titrek bir mum aleviyle yanarım
Ama gülüşlerim kalır yüzümde
Solan bedenime inatla
Yanarız birlikte gülümsemem bozulmadan

Bir yerlerde hala adın kaldıysa
Gözlerimin gördüğü ufacık bir yerde gözlerin göz kırpıyorsa
Gözlerime
Gitsen de fark etmez
Sen bendesin

Gitsen en fazla suratımın asık olan yerinde gülüşüm kalır
Asılı
Çarmıhtaki İsa gibi ayrılır gülüşüm yüzümden
Ama kalır, orada, öylesine, arsızca, inatla

Gitsen çamaşırlar asılı kalır ipte
Balkon donar en fazla
Bir çocuk ağlar içimde
Başka bir çocuk koşarken kaçar içimdeki çocuk
Kaçarken yere düşüp, kanatır dizlerini
Dizleri kanarken çocuğun yüreğim kan ağlar
Çocuk düşer içimden
Ben ölürüm

Gitsen asılı kalır gülüşüm
Asılan yüzümde


Yirmi Şubat İki Bin On Üç 09 45