Aşk

Aklım, fikrim darma duman.
Bir tam gün seni düşündüm inan.
Ben, ona buna eyvallahsız adam!
Zayıf düştüm,
dağıldım,
karman çormanım.

Bana bakasın diye,
Gözlerime,
Ama güzelce, aşk ile, sevda ile...
Ne düşündüm, taşındım.
Ne diller döktüm,
Ne hallere girdim.
Ağzım dilim kurudu inan.
Ve kalbim çatlıyordu heyecanımdan.

Ama şimdi,
Tüm bunların ardından,
Gözlerimde üç yılın yarası,
Ağlıyorum acıdan.

Çünkü aşk var gönlümde.
Bağıran aşk!
İnkâr ettiğim aşk...
On dokuz yıldır canına kastettiğim,
gördüğümde yok ettiğim.

Ve geçen yılların kiniyle bilenen aşk,
alıyor intikamını en acı veren yoldan.

Üç tam yıl savaştım kendimle.
Oysaki ilk gördüğümde seni,
kapıda,
ürkek tebessümünle,
kalbimin ne dediğini bilmiyor muydum?
Titremişti o gün yüreğim,
ve ağlamıştı bir küçük çocuk gibi.
Ama görmezden geldim, reddettim intizarını.
Susturdum aceleyle, ve sonra gömdüm mezarların en derinine.

Sen,
Küçük kız,
Üzmektense seni,
Gözlerinde bir damla yaş görmektense,
"Gömerim içime sevdamı ve yanarım" dedim.
Hiç başlatmayacaktım da, inan bu nağmeyi.

Ama dedim ya,
savaştım üç yıl... Ve kaybettim.
Yenildim küçük kız.
Gözlerimde yaşlarla yazdığım bu satırları,
bu yüzden yazıyorum işte.

Yenildim.
Bununla da kalmadım,
pespaye oldum üstelik,
ümitsiz.
Ve dayanamadığımdan acıya,
Geldim sana.
Tüm bencilliğimle.