Aşk...

Mutluyken şiir yazılmaz sanırdım,
Hüzünlerle beslenir sanırdım ilham perilerini.
Yanılmışım...
Öyle bir kapı varmış ki yeryüzünde aslında,
Ben o kapıdan süzen ışık ile yeni tanışmışım.

Günün tam orta yerinde,güneşin denizi ışık yağmuruna tuttuğunu,
Balıkların ısınmak için ondan zıplayıp,sıçradığını,
Ay'ın geceleri Güneş'i aratmak istemediği için,
Yakamoz kılığına büründüğünü,
Ama balıkların bunu yemediğini,
Eskiden bilmezdim,
Şimdi gördüm,şimdi bildim.

Ben Ay'ı hep Güneş sanırdım,ondanmış üşümüşlüğüm.

Yeşilin doğaya neden bu kadar yakıştığını,
Mavide neden bir huzur bulduğumu bilmezdim,ama hissederdim güzelliği.
Şimdi yeşil de mavi de tebessümlerimi yeşertiyor gamzelerimin bahçesinde.

Yağmur ve gökkuşağı,
Beyaz kar ve sessizlik,
Kavuran sıcak ve turkuaz deniz,
Sarı yapraklar ve sarıya çalan beyaz nergisler,
Hepsinde o ulaşılmaz duygu varmış aslında,
Anlamlarını keşfedilmek için,
Bakmak ve görmek arasındaki ince çizgide yürümüşüm
Ama bir şeyler eksikmiş,
Bilmiyordum ki,bilmezmişim.

Ruhum öyle derin,
Öyle uçsuz bucaksızmış ki aslında,
fark etmek için tüm güzellikleri,
ve hissedebilmek için parmak uçlarımda
Kalbime dokunulması gerekiyormuş,bilmezmişim.

Şimdi,bütün güvercinler gamzelerime kondu,
Tebessümlerimle besleniyorlar.
Uçabilmek için yüreğimin göklerinde...

Öyle bir kapı varmış ki yeryüzünde aslında,
Ben o kapıdan süzen ışık ile yeni tanışmışım.





Aynur Benli