Aşk Adamı Öldürmez

"hadi vur yüreğime!
morluğunda sen filizlenir..."

özlemlerin sardığı ağları alıyorum ellerime
seni toplamaktan, giremiyorum yürek evime
koltukta oturan hayalini seyrediyorum
sen bu eve hiç gelmedin ki!

sehpada fotoğrafın var
ışığı söndürüyorum sen yanınca
yalancı aşkları kovuyorum, senli iklimlere kaydığım zaman
bir aşinalık var biliyorum, ben bu resmi bir yerden hatırlıyorum
biz hiç beraber resim çektirmedik ki!

geçtiğin yerlerden geçiyorum az sonra
yan sokağa dalmışsın, ben cadddeye varmışım
hep aynı binanın sen geçişli durağında
yine seni beklemişim her sabahki kadar
sen bu durakta hiç beklemedin ki

gri takım var üzerinde, maziden kalma
ela gözlerine denk bir uyarlama
tozlanmışsın, bulutlanmışsın, hüzün var yine
ağlamışsın, hüzün kapmışsın, aşıksın geceden
gri renginle sen, hiç sabaha dönmedin ki

tahta merdivenin dibinde bir çocuk
bağırıyor, nice zamandır bir yürek kayıp
evde mecal kalmamış, odalar dağınık
bir çığlık ki bu, dünya ayağa kalkmış
sen bu sesi hiç duymadın ki!

organı ç/alınmış bir can nasıl yaşarsa
öyle y/aşıyorum hayatı yarım yamalak

hadi vur yüreğime
bin yürek doğar öfkenle

biz kaç nefreti erittik sevgiyle
mor güllere uyandık, daha rüyaya dalmadan
b/atsan ya da aşırsan yüreğini sebepsiz
bir gül! ne kadar yaşar dikensiz?

hadi vur yüreğime sen de
kaç mor gül biter yerinde

sevgili !
şunu da bil ki;
biz sevince,
yürekteki morluğa gül
dikenlere aşk dedik

aşk adamı öldürmez ki!