Aşk Akıyor Oluk Oluk

Sana dair uzak anıların gölgesinde
gezdirirken ruhumu
büyüyor yalnızlığım
çaldığın gökyüzümden sökülürken gözyaşlarım
zılgıtlı iniltiler sıkıştırıyor göğsümü





yarınlarımızı bıçakladığın günden beri
bakışları tavan arasına sıkışmış kalemin boğazına
yara diliyle dayanan sözcükler
öyle çok yoruyor ki kırgın parmaklarımı

elinden şekeri düşen çocuk gibi
avutulmuyor
kötürüm bıraktığın umutlar
zarını yırttığın yarınlar
çırılçıplak karanlık bir bekleyişe , bir dilenci gibi hala elleri açıkken ...




söylesene !..
ben hala sendeyken
nereye gidersem sensizliğe alışır ki bu kalem ?

gülüşlerin gözlerimin karasında tüterken
çekilir mi içimin ışıksız kuyuları
söner mi içimin yangınları ?







eli öyle ağır ki yokluğunun
bedenim sarsılıyor
yüreğim sökülüyor yerinden sanki..

nöbet geçiren hıçkırıklarım yoruyor kalbimi
ne çok ağlıyorum
Yaradan'a ne çok yalvarıyorum bilsen
gözlerim
dilim acıyana kadar
acılarım yorulana kadar ...







yazmadan duramıyorum
yazsam duyuramıyorum...

her kokun geçişinde burnumun ucundan
sensizliği anlatamayan kalemi
gırtlağından kesiyorum hiç acımadan

-Aşk akıyor oluk oluk-



Seni k/anıyorum !
Seni ölüyorum !