Aşk Ebru/su Aşk

attık kıpkırmızı aşklarımızı tekneye
şehvet kıvamında açıldı odacıklarımız küçük
düşlerimizde öldürdüğümüz kızılcık sevgililer
suda yüzen sebeplerdi asılsız

her vuruşumda parmak ucumda hissizlik
fırçanın ince belinde bir ten çekimi
aşk suyun dilinde konuşmakmış anladım
akılda büyüyen uzak bir denizle
ruh uçurulurken özlenen birilerinin
kıyısını yitirmiş coğrafyasına

düşen boyaların arsız yapışkanlığı delip geçerken bedenini
yayılıp daralan pürüzlü dairelerdi
içimdeki paranoyak çocukların
güzlerine yayılan hüzün s/imgesi.
maviler sıkıştırırken hatıraların yarasındaki
pişmanlık söylevlerini
sen fırçamda sıkılmamış boya,
işlenmemiş bir oya kadar masumdun!

gül dalında dikensi özgürlükler acıttı bilirsin ruhumuzu
ucunda at kuyruklarından silkelenen asi sineklerdi renkler
boyalar geçmişe açılan camdan köprülerdi şeffaf
gözyaşlarında karışıp kalan suyun gerildiği noktada
acılarımız kâhin değneği başımıza inen
iktidarsız bir yatak hükümranlığının göstermelik yönetimi
arzularımız şirin çocuk oyunlarıydı
sonradan oluşan renklerimizde...

acının süvarisi, matemin emir eri, hasretin cariyesi
ödünü patlattığın morlar inşa ettin kendinden kopup
yüzyılın esneyen uykusuzluğunda
parmağında hissettiğin anda düşürdün rengin hâsletini

açılıp geri dönmeyen bir kız gibi bildik de çeşm-i bülbülleri
ebruli akşamlarını sefere çıkardık kâğıtların dilinde
laleli gelgit hüzzâmlarda battal çığlıklarımızdı çığırından çıkaran
bekâretine hazan sürülü öfkeli geceyi

dur yeniden uyandırma...

üç kapılı beş oda, açılmayan kırk kilit
tekneye vurulan gem
dalgalı neyzen öpücüğü
tarağa budanmış bir su
altında uyuyan tasâvvuf kimliğimizi
bulandırma

hadi sevda
melankolik rengimin eski lahiti
gece uzun ve sancılı olsa da gün
dağların ardından doğar
kırmızı aşklar batar
ebru ölür
dert biter
renk solar
kuru bir küfür gibi çekilir ruhumuzdan su!