Aşk Kavruğu

Ben;

Bir insanın sevebileceği en son noktaya kadar sevdim.
Ölümüne derler ya..ölümüne,
Gidersen biterdim...gittin.
Ve hercai bir menekşe gibi gülüşlerin savrulurken masallara,
Ben gözyaşımda yeniden doğdum.



Saçlarımda yılların ağırlığı beyaza saf tutmuş,
Yüzümde çektiğim acıların yorgunluğu,
Dağlayan bir sevdanın ayak izleri şakağımda,
Zemheri bir öpüştü dudağımda bıraktığın illet,
Bereketi hazana toplanmış bir sensizlikti,
Kıyamet.



Her durakta ayrı bir bekleyiş,
Her istasyonda aynı yalan,
Her limanda sahte bir gülümseyiş,
Her kadın sen.



Acıyı üç öğün aş'ıma,
Konuk etmiştim.
Eksik ya da fazla ne fark eder,
Sevmiştim.
Değmezmişsin onca günü doğdurup batırdığıma,
Senin gölgen bile kendine heder.



Çıkıyorum şimdi hapsolduğum mahzenden,
Geride kalan tek şey,
Solmuş bir fotoğraftaki gençliğim ve
Ardına saklandığım çaresizliğim,
Tut ki siyah beyaz bir filmin fragmanı,
Hafızama yazdığım.



Şimdi; geceleri yol gösteren bir yıldızım,
Avuçlarımda uyuttuğum bir güneşim var.
Yok arkasına sığınacağım mazeretlerim,
Tutamazsın ellerimi sen..kavrulursun,
Çok geç artık yalanlarınla avunursun,



Çünkü;

Aşk kavruğu yüreğim dokunamazsın...