Aşk Kırık Tiyatro

Kır yangınlarında külleşen umutlarımıza mezarlar aradık yıllarca
Fırtınaların isyankar dualarına amin diyen kalp atışlarımızdı
Duyamadığımız.
İç seslerimizi kaybettiğimiz şehirlerde kalabalıkları izleyen
Yaralı ayak sesleriydik.İsimsiz,parçalanmış,dilsiz.



Gökyüzü grisine bırakılmış nefes almalarımız
Pencere buğusuna dönüştüğünde
Avuç içlerimizle izleşen yağmur damlalarını ayıkladığımız
Çaresizliklerimizle yüzleştiğimiz
dünyanın uğultusuna örtülen yorganların,
Kefen gibi ısıtmayan
Zaman acısı alacakaranlığına terk ettiğimiz hisler umutlarımız.



Dudakları yorgunlukları yudumladıkça çatlayan vedaların
Çay kaşıklarında ki yansımalarıyla büyüyen
Sarhoşluklarımızı sızdıran
Arkada bırakılmışlığımızın zehri bu,ciğerlerimizde paraladığımız.
Balkon köşelerini şehir ışıklarının ahengine zindanlaştıran
Sessiz bakışmaların karanlığa muhtaç onurlu dilencileriyiz
Avuçlarımızda aşkın buğulu soğuk izi
Gözyaşlarımızla yağmuru susturan
Her yeni şafağın terk edilen ıssız sevgilileriyiz



Unutulmaya mahkum unutmalarımızla umutlanır
Umutsuzluğa çıktığımız yolculuklarda umutlarımızla ifadesizleşiriz
Aşk,İfadesizliğin ifadesini, ifade edebilme biçimidir aslında
Siz ,terk edip gidenlerin hiçbir zaman çözemeyeceğiniz.



Kalanlar arkada bırakılanların anılarıdır
Arkada bırakılan sevgililer anıdır.
Dedim ya külleşen umutlarımıza mezarlar aradık yıllarca
Fırtınalara isyankar savruluşlarımız her yeni yalancı bahara
Açılan pencerelerin kapanan kapılarıdır.



Bu yüzden mor kanlar damlar,bedeli ödenmemiş cennetlerde
Yağmur sanırsın
Dokundukça avuçların buharlaşır
Yudumladıkça ruhunun cehenneminde kanatlanırsın.
Gidenlere arkadan bakıp kalışımızda bundandır
Bizler her zaman giden sevgililerin
Martı olabilme ihtimaline aşık olmuşuzdur
Gökle yer arasında
Yüzsüzleşen kelimelerimize yüz arayışımızda bundandır
Hayat ağlayacak bir çift göz sevdasıdır aslında
Mimikleri kusursuz sevgililerin tiyatro sahnelerinden uzakta...