Aşk / Son Perde

yuvarlak sandığın çiçekleri
alıp götürüyor içimdeki esareti
önümde helva kutusundan bozma bir sanat
oksijen diye soluduğum hep, üretmek cesareti

iki kuzu otlakta yanyana,
ot yiyorlar ağız ağıza
bir çiftçi tarlasını sürüyor
mısırlarla, buğdaylar aynı toprakta

katliam susuşlar hariç, hep bir sevinç var içimde
zaman aman diliyor, k/açıklar var içinde
bahanesi yok boşluğun, yine de bahane buluyor insan
kırık hayal sepetiyle ağır ağır yol alıyor kahıra

bir tek kaleme hükmümüz var ne güzel
kalemi öğretene olsun şimdi en güzel sözler
oyunlar, gülüşler, bir başına yürüyüşler
benim de bir aynam var, kenarları kalemimin deseni

bir çerçevenin içinde hayat
yürümeni bekliyor, sihirli değneğini oynat!
güzel olmasını istiyorsan, her şeyden bir renk
biraz aşk, biraz acı kat!
bırak anlamasın başkaları bu resmi
sanat dediğimiz işte, bu karmaşıklığın resmi

artık anlamaya çalışmıyorum
kaderimin esrarengiz oyunlarını
çözmek istesem bir kere, gücüm yetmez
öğrenmeye hikayenin aslını
sahi ilk ne zaman tanıştık?
daha önce karşılaşmış mıydık?

seni bir yerden ısırıyor kalbim ey aşk!
işte beni ayakta tutan, bu sevmek c/esareti
çöz desem bilmeceyi, yüzüm olmaz bunu istemeye
çözsen zincirlerimi, gidemem sensiz bir yere
ne zaman birbirimize bu kadar alıştık sen söyle?

yuvarlak sandığın desenleri
alıp götürüyor yüreğimi
kıvrımlarında dolanıyor aşk
hep aynı noktaya akıyor sanat
değil mi ki bağlandığım hep, bu eşsizlik korosu
yanında şerbet diye içtiğim, aşkın zakkum bestesi

ben kanmaya hazırım
ama o doymadı hala
ben benden gittim amma
o beni terketmedi hala

yürek savaşında bitmesin diye aşk
açılmadı, son perde