Aşk Sonsuzdur

zaman geçiyor
ben sende kilitli dururken
bende dururken zaman
inadına kahkaha atarcasına geçiyor
sen gidişinle hasretinin beni mahkum edişine özgürsün
bense ölüme susuz
her yeni günde yeni bir umutla başlıyorum zamanla geçer kelimesini sindirememenin eşiğinde sabretmeyi öğrenmeye
zaman ne geçiyor ne de sabretmeme yetiyor
açık bir çayın beklemesiyle acıtıyorum dudaklarımı
dilime sitemden başka kelam yüklememek için
sen bana seni seviyorum dediğinde dünyaya bedel zırh kuşanıyorum derdim ya
şimdi acılara acıları sarıyorum çivi çiviyi söker niyetine
geçmiyor
hiç bir şey geçmiyor
her günün doğuşunda sardığım umudum günün sonunda bir önce ki güne nazaran daha da ağırlaşıyor
ah be papatya çiçeğim
gidince biter mi sandın sevdam
daha hasretini kefenleyemeden yıktığın şu kalbim
sen unutunca gül bahçesi olur mu sandın
sen sevmedin diye bu gönül sevmez mi sandın
adın altı harf
her harfine bir darbe çektim elime
elimdeki kesikler kalbimdeki kadar can yakmadı be papatya çiçeğim
o gün ki o can alıcı sözlerin nokta oldu bende
sen beni yaktın ben kendimi sessizce
bir ihtimal daha var sandım bu mecalsiz yürekte
sensizliğin suratsız kimliğinde o son sözlerinle beni yıktın be papatya çiçeğim
şimdi yokluğuna ağlıyorum
kahretsin ağladığıma bile ağlıyorum
ama sözlerin bir sarayı viraneye çevirmiş olsa da
gidişin beni ölü kuşlarla konuştursa da
ben artık ben olamasam da
ben hala seni özlüyorum demiyorum
ben hep seni özlüyorum diyorum
ağır geliyor gidişin
zamanı benliğimde kitleyişin
ben işte en çok buna ağlıyorum
yıllarca kandırmışlar hep birbirimizi
zamanla geçer dedikleriyle
oysa zaman geçiyor sen geçmiyorsun
ve gün geçdikçe aşkın ömrümü alsa da
demiştim ya aşk sonsuzdur diye
sonsuzluğa yürüyor aşkım papatya çiçeğim
sende hoyrat bir rüzgarın kolunda savrulan
bir çiğ tanesi kadar değerim olmasa da
bil ki papatya çiçeğim
sen inanmasan da
anla artık
ben seni seviyorum