Aşk Yalın Sevdaya Hasret

Sen yaşamın kıyısında olta atarken
ben seni yaşattım dünyamın g/özünde...

ne sevilince
ne de sevebildin denizin şehrinde
eskiyen güne kalır geçmişin acılarına
gülüşümüzle
her günümüz geceden doğar mutlu günlere

ne sevildin nede sevebildin gecenin koynunda sevdaya kuşandın
oysa seni tüm benliğimle sardım avucuma sıkıca güneşe sardım

şimdi şehirlere kalan bir tek sevda bırakmışken
ne İstanbul anladı beni
ne de sen gönlümde ki kanayan yarayı

gördüğüm sendeki aşk çağlarken gönül defteri
yürekten feyz eyledi yaşamın en ince doruğuna
korkusuzca düştüm yola engelleri aşarak
uçarken sardığım o bahtsız günleri yok sayarak

ah gönül
sen dağlarımın yamaçlarında yürüdüğüm
dorukta haykırışımı bile duyan olmazken
bir tek sen duydun acıyan gözyaşımı
sonrası yalana çalan ruhun kiri bulaşır yarin'e

ne ağlatabildin
ne güldürebildin
ne de yüreğimde alevleri söndürebildin y/anarken

kaderi kedere sardım
seni yüreğime bağladım
gül bahçesi gönül bahçesi saydım
nazar taşına b/ağladım fal tutunca uğursuzluğu ruhuna saydım

uzakta kalışına bir nazar boncuğu bağlarken kem söze
sen hep yalanı yılana bağladın gönül
gözlerimle yaşarken en mutlu yaşam
gecenin sabahına güneşinle aydınlansın gözünle

sevdiğim gülüşün acıyan sol yanım acıtırken
çıkmaz sokakların kayrında seni özlerken
sen yılan oldun yüreğime zehir bıraktın
sen ölürken beni de mezara götürdün yar...

29*19*13*Karataş