Aşk Yemini

mevsim rüzgarlarının sürüklediği
sancılı baharların
düş kırıklarıydı
saçlarıma düşen,aşk yaprağı
biraz şımarık
biraz sararık
bir yanı çocuktu hiç büyümeyen
hala masallara inanan
bir yanı sevimli bir bunak
buruştuğunu,sarardığını hatırlamayan

gözümün ucundaki tek çizgiydi gördüğüm
o yeşil gözlerin
ve ben içinde eriyen bir ateştim
bir gün küllerimin bedel olarak
savrulacağını bile bile
bir lahza olsun
başka bir çizgiye sapmadım
ve ödenecek hiç bir bedelden korkmadım
şayet sen,bir gün şaşırıp ta
saptıysan gönül çizginden
işte o zaman bu aşk çürür
ve sanma ki,bu aşk sadakatsiz yürür
şimdi karar ver,ey sevgili!
ya el vurursun,kutsal kitabın üzerine,yemin edersin
ya da,sevmeyi bilmeyen o yaramaz kalbini,terbiye edersin

çünkü bu öyle bir yemindir ki
tutamadığın taktirde,aşk çarpar
ve sakat bırakır,sürünürsün ilelebet
lakin sözünü tutarsan
yüzünde güller açar
ebediyen şakır,gönül kafesindeki muhabbet

şimdi bir elini,kutsal kitaba götür
diğer elini kalbine
ve kulak ver istersen
vicdanın sesine...