Aşka İsyan

Çam dalına kondu arı
Güle kırgın
Ve bülbül kadar
Kanatları yorgun
Gül unutmuş âlemi
Kendi güzelliğine vurgun
Bülbül mahzun
Bir tutam bal için
Arı isyanda

Ateşi sönmüş yürekler
Gül kadar mağrur
Aşka lüzum yok diyor
Gafil bir gonca
Kibirli
Ne arıya
Ne bülbüle vefalı
Açmıyor

Bağ bozumlarını bekleyin
Salkım salkım
Üzüm daneleri
Arı şen
Bülbül yine küskün
Gönül üzgün
Ay tutsak geceye
Kara bir bulut örtüsü
Ayrılıksa gün
Maviye düşman
Maviye öfkeli

Loş kuytuları sever günah
Süzülerek gelir
Şahmeran
Büyüleyici
Dilindedir iksiri
Güle damlar
Ten kokusu karışır
Kıpkızıl ateş
Ve aşkın terinde
Söner alevi

Arı, bal petekte
Bülbül meşkte
Gül yaprağında
Haz nar-ın da
Kâinat var olalı
Böyle
Soluk soluğa
Aşka isyan
Ama tutkun
Ve yanar insan
Cennet sandığı
Cehennem de.

( GÜLCENAZ )