Aşkımızı Yutan Boşluklar

bilmem ki
neresinden tutsam aşk değil
saçların mıydı
ilk önce içime düşen
ya da
basit bir ışığın yanılgısından başka
duygularımın
bulutlarla arkadaş olması mı
mümkün değil
ne yağmurlar vardı ne de karanlık
biraz hüzün
biraz beyaz ve yüzün

kaldırımlar ayaklarımı unuttu
yollar da yoktu
bir adım yaklaşabilseydim
bir adım daha
sarılacaktım
olmasaydı aşkımızı yutan boşluklar

sonraları için tasarlanmış mutluluklarım
biliyorum patlayacak çocuk balonlarında dünyanın
o korku basit bir oyuncaktı sadece sana dokunurken
sabahları rengarenk ve güzeldi
sizi öperken

bilinir ki
her şey yok oluş tadında başlar
en iyi dileklerle biterdi
öyle de olsa mutludur kuşlar
yaralı kanatlarının göğe karışmasından.