Aşkın Damından Yere Çakıldık

1. Saniye

birazdan bitecek herşey.
Boşluk beni çağırdı.
Atladım.
Yüzün jet hızıyla geçti gözlerimden.
Sesin eşliğinde fon müziğim.
Yazık mı ettin? Bizeeee!

2. Saniye

geceler hani uykuya mühür vurduğun.
Görülmüştü sevdam, onaylanmıştı.
Sevgi okuyup, aşk dokunmuştuk.
Günler mavi boncuğun tespihinde,
birer birer sıralandı.
İltifatları boşa mı harcadık? Eyvahhhh!

3. Saniye

hiç dokunmamıştı ellerimiz.
Aşka narin bir çiçek gibi mi davrandık?
Dokunmadan koklamadan mı kuruttuk?
Bir çocuğun çok sahip olmak istediği bir çift paten miydik?
Kıyamadık giymeye onları,
ayrılık ayaklarımıza sarındı,
giymek istediğimizde...
Bize küçük mü geldin? Be aşşşk!

4. Saniye

sonra bahenelerin ardını kovaladık.
Kusur bulduk kalplerde,
sevdamız bir daha yeşermez dedik,
kırık bir kalpte...
demek çok yükseklerde diğilmiş ki aşkımız,
sevda damından yere, çok erken çakıldık.

Son bir kez (Yare)/ele el salladım.
Siyah saçlarından kızıl bir safağın sabahına uyanmak için.
Say ki tek bir yastıkta farklı renkler gören yalnızlardık.
Uymadı ritimlerimiz.
Kırık ezgili bir şarkı olmaktansa...
Kendi ahengimizde notalandık.
Şimdi farklı duvarların resimleri olsak da,
bir zamanların rasyonel görunümlü,
irrasyonel anlarıydık.