Aşkın Vuruşundan Son Kalan Harabeler / Bir Ruhun Feryadı

Bir parça canım kaldı benden geriye,
Dağıldı savruldu esen rüzgârın gücüyle.
Aşkın vuruşundan son kalan harabeleri görünce bende,
Anlarsın belki beni o an, durup da sorarsın kendine.

Gerçekten bu kadar mı güçlü bir duyguyla sevdi beni,
Düşünürken o yıkık dökük harabelerin yanında maziyi.
Ağlarsın belki aşkın parçaları arasında.
Ya da belki arkana bakmadan dönersin ileriye,

Giderken harabelerin arasından, bir ses duyacaksın belki,
Yine mi gidiyorsun, yine mi bırakıyorsun beni bir başıma?
O anda ürkek bedeninle geriye bakacaksın ve soluk bir ruh göreceksin,
Gözleri yaşla dolu, yüreği kanla dolu bir soluk ruh.

Ellerim sana doğru uzanmış, bırakma gitme diye seslenecek sana,
Canım çok acıyor, yüreğim çok yanıyor senin aşkının ateşinden,
Yardım et, lütfen bırakma bu kez diye ağlayacak.
Sen düşünecek misin o an, yoksa o soluk ruhun ellerine mi uzanacaksın?

Ama ey sevgili, ey candan sevgili!
Artık ellerini uzatsan da çok geç,
Fayda etmez bu berduş ölüye, bu kanlı yaşlı solan ruha.
Çünkü dönsen de artık geriye mazi mazide kaldı bir kere,

Bir ölü için yoktur artık gelecek,
Kalmışsa artık bu bedenden geriye bir şey,
O da senin için büyüttüğü aşktır.
Elveda sevgili! diye son sözümü söyleyip uçacağım her mecnunun gittiği yere...