Aşkla Korkmayı Bilmek

Yorgun adımlı hayatın biriktirdiği kelimeler
İsimsiz hüzünler büyütür
Çamurlu sokaklardan geçeriz
aşk sanrısında
Lekeler bulaşır bir yerlerimize

Güneş ışığını saklar kimi zaman
Uçsuz bir karanlık olur gün

Ama umut hep rüzgarın çocuğu
Nazik bir el dokunur yanağımıza
Isıtır Şubat'ı.
Bahardır artık mevsim çiçek açmıştır ağaçlar

Gözyaşları unutur ne için aktığını
Bir şarkıya tutunur saatler

Her ayrılık bir susmanın sebebi olursa eğer
Aşkla korkmayı bilmeyen eller
Bir çiçeğe dokunabilir mi

Sonra perdeler neden kapanır
Sevmek dediğin iki söze hapsolursa

Hicaz bir akşam çöktü bak
Körfeze yağmur yağıyor
Hiç bir düş sabaha ermez mi