Aşksız Hayat

Tükeniyor duygularım birer birer,
Hiçbir şeyin ne tadı kaldı ne tuzu.
Bir zamanlar yemyeşil olan gönül bahçem,
Şimdi ne kadar da soluk ne kadar da kuru...

Aşk olmayınca, anlamı kalmıyor hayatın,
İnsan sanki boşlukta hissediyor kendini.
Bereketi bitiyor, değeri yok oluyor zamanın,
Bir arkadaş gibi yanında taşıyorsun derdini...

Hani insanın sadece sustuğu anlar vardır,
Kelimelerin boğazda düğümlendiği anlar.
Şimdi gönlüm âdeta iki kapılı bir handır,
Bu derdi ancak terk edilenler anlar...

Bir fırtına kopar önce, sonra bir bağırış,
Sert bakışlar karışır kalp kırıcı sözlere.
Nazik sözlerin yerini alır kaba bir haykırış,
Biraz öfke biraz da pişmanlık yansır gözlere.

Aşksız kalınca anlıyor ki insan, aşk olmadan yaşanmaz,
Kalpten sevince hissediyor ki insan, âşık olmayan yanmaz.
Yalnızlığa gömülen hayatın hemen her basamağında,
Görüyor ki insan, her şey unutulsa da aşk unutulmaz...