Aşktan Ağlarsın

Bir sen sevemedin beni,
Bir sen bakmadın gözlerime,
Seninde derdin çoktu elbet,
Bırakamazdın ellerini ellerime,
Haddinden fazla meşguldün.
Umurunda bile olmazdı eminim.
Öldüğümü duysan bir yerde,
Belki birkaç damla yaş dökerdin.

Çıkmaza varınca yollar,
Anamın bile kurtuluşu olurdun.
Bilmezdi ki gezinirken ruhunda rüzgâr,
Kendi içinde parçalı bulutluydun.
Çok görmemek lazım aslında,
Sen dalgalanıyordun,
Anam hep bir kızı olsun istemişti hayatında,
Anlamıyordun.

Yollarının önünde durunca bent,
Kara gözlerin yağmur yüklü olurdu,
Kimse görmezdi yağışını,
Saçlarına düşen ak, gül gibi dururdu.
Sen sanırken yaşlandığını,
Erteledikçe ertelerdin.
Pembe panjurlu evde saklanan aşkı,
Hâlbuki güzel kız,
Zili çalmaya gerek yoktu ki, kapı açıktı.

Neyse derin mevzular bunlar,
Sen şarkılar söyle, şöyle dolan,
Tebessümlerini erteleme başka baharlara,
Sevgili, bu dünya külliyen yalan,
Aldandığına yanarsın yoksa,
Nehir misali akarken zaman,
Gel yolun yarısından dön!
Kârın olsun aşk, gözlerime saklan,
Ve sen anlarsın pervaneyi,
Aşk ateşiyle yanmayı anlarsın.
Görünce gözlerime sakladığım seni,
İşte o an aşktan ağlarsın.