Asla'ydı Sevdan

Küçük hikaye sonlarının verdiği hayat dersleriydi tecrübelerimin toplamı...

Ve asla 'Asla' dememekti senden kalan acıdan çıkan sonuç.

Aslında sen de bu hikâyenin en büyük 'asla'sıydın...

Sevdaya bakamayacak kadar 'asla'ydı gözlerin.

Bedenin bedenime dokunamayacak kadar 'asla '

Ve yüreğimi ıssız sokaklarda sırılsıklam bir sızıya bırakamayacak kadar 'asla'ydı sevdan...

Sonra tüm 'asla'larım teslim oldu bir sabah ayazıyla karşında,

'Eller yukarı' şaşkınlığıyla bozdum tüm kuralları,

'Neden olmasın'ların mucizesine kapıldım

Ve sevdana yol aldı koşar adım tüm uzuvlarım.

Oysa bir başka toprağın ulu bir çınarıydı varlığın,

Toprağında soluklanmaktı güzel olan;

onlarca dalından biri gibi yeşile çalmak.

Ve gün batımlarında başkaldırmaktı bu sevdanın en 'asla' tarafına...

Sonra; imkansız zannedilen her şeye,

bir imkan yaratma inancı büyüdü içimde...

'Asla'ların tümünü bir 'olabilir' çoğunluyla takas etme cesareti,

Yüreğim en 'asla' tarafından atmaya başladı sana...

Umutsuzlukları belleğimden kapı dışarı edip,

Belki düpedüz kandırıp kendimi;

Her geceyi bir 'asla ' düşüne teslim ettim...

Uzun zaman direndi benliğim tüm 'asla'ları sokak sokak kovalamaya,

Gözlerinin en imkanlı bakışlarını alıp yanıma,

'Sensiz bir yarına asla' düşüncesine bile düşman kesildim.

Sonunda;

Varlığının en 'ASLA' bağımlısı oldu hücrelerim