Aslında Neye Açım?

Ellerim uzanamıyor özüne
toprağım şekillenmiyor
katresinde gözlerinin
dökülüyor gecelerim
ruhunda bulutlanıyor
ve elem kuşanıyor hayallerim

özlemek ve için için susmak
tek çırpıda yuvasından düşen bir kuş
ağırlığına dayanamayıp
ötemeden yem olmak geleceğine
ne zordur gözleri tutsak
resim yapmaya çalışmak...

bilir misin
kaç kez ilmeklerine düğümledim hıçkırıklarımı
adı sen yazılı bir kilimin
aşkın dokunmaya çalışan
dokunaklı noktasında
buldum kendimi ansızın
boynu bükük mahkumlar misali
beyazlar içinde teslim oldu duygular
kim verdi infazı bilmiyorum
seni hissetmek de bir düştü
düştü sehpasından maktulü belirsiz
donarak kaldı bedeni garipçe
serin rüzgarlar eserdi her gece
gün batımlarımda meltem taşırdı
aşk mahkumu sanıklara

aç dolaşmak ve dilenmek öylesine
gizli yapmak hem de bunu
yalvarmak umut için...

elimi açtım
gerçekten açtım
sahibine açtım ellerimi sonra
açıkta olmadığımı anladım
aslında neye açtım?

...