Asuman

sarhoşken okuduğum şiirler gibisin bana

hep bir yanın sesime takılıyor

düşüyor ve kalkıyorum sürekli

düşüyor ve kaldıramıyorum seni

ne çabuk büyüdün sen asuman

sessiz sakin hüzünlü biraz işte

biraz ölümlü bir dünya için hesaplarım

alt alta üst üste ne yaptımsa tutmadı

biraz da henüz ayrılanlar için ağlıyorum

çünkü yazdıklarım bir türlü okunmadı

küfür mü tam da dilime gelen bu işte

dilinde bir yığın kazan karası olanlar için bu

bir eğlence merkezi yalan dünya

bak yüzüne senin ışıltılı ap ak bir sema

cıvıl cıvıl konuş sen hep susma

söyle artık diyorum bir Tanrı için

ne kadar zor olabilir yazdıklarını silmek

o deniz bu inciler için çok derin

ya da bulanık olabilir üstelik dağ da senin taş da

karıştırıverirsin birbirine olur biter

kimseden geçmiyor bu yol yarım asırdır

yüreğimin kenarında durmuş ağlıyorsun

kendinden olsa olmaz sonradan oldu desem yalan

başka bir efsun var içinde efsunların içinde

yürümeyi bırakıp uçalım istiyorsun

oysa gözlerimi kapattığımda gönlüme aldığım

en kutsal emanettir duaların

dudakları suya hasretken İbrahim’in

toprağa vurduğu ayak topuklarından

fışkıran su azizdir çünkü

öyledir hediyenin en makbulü Tanrıdan gelir aşk gibi ölüm gibi