Asuman

Kapat gözlerini asuman
Kaçtım yine korkularımdan...


Koynumda çocukluğumdan emanet
Üç beş kırık bilye bir kaç gazoz kapağı
Duru bir masumiyetle
En çürük yanımla geldim
Bu halim isyan kokusu
Kınına küsmüş kılıç ...


Hece taşı bakışlı kuşlar kondu yarama
Nefesim kirli
Düştü bu şehir gözümden
Annem terk ettiğinden beri ...


Hıncını alıyor yüzümde kuruyan gülüş
Ayazın ahı tutmuş belli
Bir ten sıcaklığında, hatalarımı sorgulamadan
Gelecek kurgulamadan
Şefkatinle uyut beni ...


Yine kırık kilitlerim
Saçlarım ellerini özledi
Nefesini sal üstüme
Üşüyorum kendime bırak beni...




Yasak!
Ellerim cebimde dolaşmam
Taşlara tekme vurmam yasak !
yüzümde kir, boynumda yara suç
Yetmiyor bazen kesmiyor yutkunmak
Sesim içime bağırır iniltim yarama tuz
Bir gönül getirdim sana kaç bin yıllık uykusuz ...



Duvarları yıkık, viran bir kentim
Sokaklarıma , lambalarıma, kaldırımlarıma küstüm
Yasımı üç günü geçmez
Eksilsem kime zarar
Kim anlatır beni benden sonraya
Sus asuman buram yine kanıyor ...



Üstümde bir sürü eşkıya,harami bir sürü in
Bir sürü in,cin
Yakama yapıştı yetimliğim
Sızlanmam ondan , yakınmam
Boynumu bükmem,sakınmam
Köksüz ağaçlar gibi savrulmam ondan
Her seferinde böyle kapına devrilmem ondan
Sen yine ceketini ört üstüme
Ben iyiyim asuman ...