Atalar Sözü

Ağzından çıkan her kelama kulak veririm.
Kalbinin orta yerinden kurşun yemiş bir er gibi,
Hazır ol da seni beklerim.
Tüm nehirler sana akar..
Bütün çıkmaz yolların birleştiği tek adres,
O okyanus mavisi gözlerini bilirim.
İçimde kocaman bir boşluksun.
Bulduğum her kağıda adını yazsam,
Yine de yanı başımda yoksun.
Cehennem çukuruna ateşini,
Kendi taşıyan insanoğlu gibi,
Her daim yüreğimdeki ateşi coşturur yokluğun!
En uzak yakınım.
Uçsuz bucaksız bayırlarım ve nice kırlarım.
Ellerinden tutup aşkı,
Koluna girip de dağ bayır dolaştırmalıyım.

Senin lakabın küçükken uzak mıydı?
Böyle uzak olmayı nasıl becerdin.
Kimden öğrendin böyle can yakmayı.
Aramıza şehirleri sokup da,
Yüreklere mesafe koymayı.
Ve beni bu denli kendine hislikâr kılmayı.

Şiirin bile bir kafiyesi var,
Köpeğin bir yavrusu.
Sen nerdesin ey başucumun mutluluğu.
Kahrı, sende bildim ben.
Sende bildim de sevdim,
Aşkı zehrettin zaten bedenime,
Ne kadar daha yük yapalabilirsin ki
İnsanın yüreğindeki can evine..

İnsan kahrı sever mi?
Sevdim işte.
Senden geliyor diye
Hemde delicesine
Senden gelen ölüm bile olsa sevdim
Zehir bile olsa içtim bilesin

Bedenlerimizin buluşması ne zaman?
Ruhlarımızın buluştugu yetmedi mi?
Bir fotoğraf karesinde sevgilim.
Ben seninle buldum kendimi,
Seninle yaşadım bütün benliğimi.
Sana benliğim dedim.
Bendim çünkü en sevdiğin..

Senin bende uyandırdığın hisler...
Bedenimde dokunduğun bütün hücreler..
Adını anıyor bu aralar.
Gelmelisin artık ait olduğun yere,
Kollarımda yerin her daim hazır sevgilim..
Sana dokunabilmek,
Ne büyük bir nimetmiş yeni anladım.

Sen busun iste sönmeyen bir mum,
Etrafını aydınlatan bir güneş.
Sonu gelmeyen bir şiir mısrası.
Dibi görünmeyen bir deniz deryası.

Sana gelişim vardı birde en gafil halim...
En güzel gülümsemem vardı.
Yanında çocuksu masumiyetim,
He birde aşkım vardı,
Köpükleri kadar engin denizlerin..

Geçmiş zaman ne çok üzer insanı anladım.
Gözden uzak olan gönülden de Irak olurmuş!
Bildim ben bunu sevgilim,
Ve anlamalıydık ki zaten,
Atalar bunu bizim için söylemiş.