Atalarimdan Kalan Miras

Ufuk yine karanlıktı o gece
Çıkmıyordu dilden tek hece
Önce gökyüzünden ışık sızdı bozkıra
Sonra havaya yükselen güneş vardı
Sonra Mehmet çıktı topraktan
Titredi dizler inleyen namelerle
Göğsünde yara ama yüzünde gülümseme
Dizini bir vuruşu var toprağa birde çekişi
Aldım nefesi verdim nefesine
Sonra kükredi dağlara ben şahidim
Şimdi titreyen iki çift bacak var
Titriyor bak ruhsuzlar
Ruhundaki ezikliği hissediyorlar
Zalimlik değil söz ettiğim yüreklilik
Namerdin yakasındaki el bahsettiğim
Savaşta çarpışan savaş bitince su veren el
Yağmurda şemsiye tutan kendi ıslanırken
O el bollukları karnı açken yapan el
Yüreği sızılarken sızılamasın diye veren el
O el ki mirastır Mehmede atasında kalan...