Ateş Sönmüyor Yağmurda Bu Gün

ellerimi tuttu GÜNEŞ
o günden beridir ki; yanar avuçlarım
nerede üşüyorsun kahvem?
pamuklarım nerede kara değiyor ?
ellerim toprağa değdi
AMİSOS' ta baharın müjdecisi serçe kuşu
yine de bir ağırlık var üstünde bu şehrin
yalnızım diye haykırıyorum...
burada tutuştu ellerim
burada değdim beni yakan GÜNEŞ' e
sevda derlermiş buna
annem tuttu ellerimi; ''yanma dedi''
''kadın ki ; yakar eritir''dedi,
zehri şerbet diye içirirler oğlum...
yağmur yağrken yıkarmış ruhu
eğer ateşi yağarken söndürmezse.
her yanım har har alev ,
yağan yağmur daha da harlıyor ateşi,
göz yaşlarıma boğul nerdeysen
ben ruhumu arındırıyorum ateşinden
bu tepe den veriyorum ruhumu GÜNEŞ
alevlendiğim yerden...
zümrüt_ü anka'ydı ellerim
tenine değmezse ölürüm ...