Ateşi İlk Ben Keşfettim İçimde

Ağlıyorum;

Dağların suskunluğu

Başımı alev alev yakan güneşin sıcaklığı

Ve derelerde kaybolan suların çığlığında…

Ağlıyorum;

Ürkek kuşların kaçıştığı

Allah’ın emri, peygamberin kavli, devletin izni

Ve yüksek bir ihtimalle “iyi halden” yırtması mümkün bir erkeğin

Bir kadını öldürdüğü “girilmez” olay yerinde

Siren sesi… Telsiz sesi…

Ve “ölmeyi hak etmiştir…” diyen insan sesinde…

Ağlıyorum;

Mavisine takılıp düştüğüm bir deniz kenarında

Babamsız…/ ışıksız…/ mektepsiz

Dibine kadar yoksul…/ ve dibine kadar yıkık bir evin kuytusunda

Annemin yalnızlığı…/ gözyaşları…

Ve çocukken tırmanıp saklandığım can erik ağacında…

Ağlıyorum;

Terk edilmiş bir yaşam

Terk edilmiş adam…/ terk edilmiş kadın

Terk edilmiş çocuk…/ terk edilmiş şehir

Ve mahşeri kalabalık bir ülkenin yalnızlığında;

Morglarda buz gibi soğurken ölü çocuklar…

Ağladıkça ilkelleşiyorum, daha bir insanlaşıyorum sanki

Gözlerim alev kuyusu

Ellerim…/ yüreğim…

Dudağım.../ sesim…/ tenim…/ her yanım yangın…

Ağlıyorum;

Ağladıkça ilkelleşiyorum, daha bir insanlaşıyorum sanki

-Antropologlar, arkeologlar ve tarihçiler kendi yanlışlarına yansın-

Ateşi ilk ben keşfediyorum;

İ-ÇİM-DE…

Haziran-Aralık 2019