Ateşin Ödevi

4. karanlığın önemi başlıyor sönünce mum. sinince karanlık, dipsiz uçurum

yani çok özgür ağaçlarla, çok çapulcu çocukların Gezi Parkı’nda buluşması gibi

- bir şey değil bu

yani sevgili öğretmenim beni affet; elektrikler küstü vatandaşlık ödevime gibi

-bir şey değil hiç.

yarının sorumluluğu başlıyor yakılınca mum. ışıyınca aydınlık, apak yurdum.

-gibi bir şey bir gün elbet!

3.kalemine kan bulanmış yittiğin, ücra. kaçmamışsın bile ne bu tedbirsiz cesaret

ne bu gittiğin yolun töresi. eksile eksile gidilen hicret. çıkmaz sokaklar özür dilesin

hain pusular, kalleş tetikler müdüriyetten bekleniyorsunuz...

kurtlar sofrasında sana kalan bir keskin kalem bir kırık gözlük. dilesin o da bu özre kefaret

hayat! alıp da vermediklerin için taaa ortadan, nar çatla hainsin…

2. üzülmekten tohumunu yitirdi saksıdaki çiçek. bir meçhul ceset

yahut fail-i meşhurlar cirit atıyor. ah adalet sen ne fettan kızsın öyle!

çok kıvırtma aklını kaçırırlar huzur satan çok memur ekip otosuyla

lojmanlar bahçeleri gizledi kolayca gözlerimizden. kırmızı dersem çıkma

mavi dersem biraz düşün. mesela hükümet gibi bir kadını. mesela

kar altında kefensiz yatanı. bir gün bir araba. kontak sonra boom!

uğur öldü dersem çık! demokrasinin alnına mühürlenmiş aşkrevan.

1.arkadaşlar bir veli toplantısı örgütlemeliyiz. ailenize tembih edin büyüsünler

bir de herkes bu akşam bilinçli bir mum yaksın

ödevidir bu ateşin...