Ateşin Oğlu

Yıldızları kıra kıra karanlığa
Teselliye önümüze diz kıran
Yaktığımız dağların ateşidir şimdi
Kararı karıncaları eze eze verdik

İtaatkar yüzlere sırtımızı döndük
Ana avrat okkalı sövdük
Sözün bittiği yerden çok ötedeyiz şimdi
Ağıtlarda uzun uzun dövündük

Ve karar:

İçimizden sen ateşin oğulları
ve senden doğan lanetlidir şimdi


Bir kara bulut gibi kapanıyor
Üstümüze öfke
En ufak zerre bile biliyor
Yumruk kırar o taşı
Toprak bile kaynıyor delice
Önde gidenlerin elinde bir meşale
Bağırtılar yırtıyor çıplak geceyi
Yanıyor tüm evler
Gönülleri yakıyorsunuz
Yanıyor yanıyor evler
Durun birazcık n'olursun


Avuçlarımızda küllenen ateşin tozu
Bögrümüz kapkaranlık isle dolu
Dört yanımız kerpiç
Tükürsek balgamımız kerpiçli is
Yakılan ağıtların aydınlatmadığı
O dipsiz yerdeyiz


Erdem midir susma bize öyle öğretildi
Ört perdeleri sıkıca
Yum gözlerini dikenli yastığa
Sana değmeyen yılan bin yaşamasa da
Yüz alışmış ki uykuya


Yaktığımız ateşin dumanı bir kuşku
Hırsı pişmanlığa yenilenlerde bir susku
Artık ölümü selamlayan yürekleri
Derinlere yedi kat derine salıyoruz
Dink üstü duruyorsunuz toprağa




Keskin dişli köpeğin hırıltısı
Kabartıyor ateşin oğullarının göğsünü
Kin çift taraflı mızrak
Kimsenin unu ak değil
Her şey bölünmez oldu bak
Kimse gözyaşını dipsiz kuyulara akıtmıyor
Yanmış toprağın külünde kimsenin çiçekleri filizlenmiyor


Göz görür
Kurşun çözülür
Zulüm bir gün gelir tek başına kalır
Sensen ateşin oğlu ben ise şehid oğlu
Ben mevta sen katil
Beraberce ölüp öldürüyoruz.

Ama bir gün
Kim verecek geleceğe hesabı kim...