Ateşten Gömlekli Çocukların Türküsü
İlkbahar, ateşten gömlek giyen çocukların şarkısıydı,
Sessizliğin camdan sokaklarında yankılanan.
Uçurumun hüznü, çığlıklarla dolan boşluklarda,
Karanlığın sürmeli ışığı, savrulan fırtınanın içinde.
Gölgelerle örülü bir tül, camlara vuran lacivert gök,
Ellerin sessizliğiyle susan bir sel dalgası.
Yokluğun kadife ezgisi, dilimin alevine akarken,
Ay geceye, gün denize bükülüyor.
Ayazın kirpiklerinde kırılan çocuklar,
Gözlerimin bağına küpelediğimden beri,
Yaşam, gülüşümün kuş sesleriyle çiçeklensin.
Siyah kuşları boyayan parmakların saçları,
Omuzlarıma dökülürken, toprağın dizlerini soyan baharla,
Tomurcuğa ses oluyorum.
Soluğumun güllerine karışsın zaman,
Aynalar ölüm rengiyle resimleri ezberlerken,
Çocukların özleminden yağmur doluyor gözlerime.
Ateşten gömlekli bedenlerin kayıp kapılarına,
Mor salkımlar asıyorum, düşe değen ellerimle,
Çocuklara umut olsun diye.
bak yağmur yine ihtimal gök ağlamazsa keder unutulmaz siyah gülün en derin gamzesi kendi kokusuna bile yabancı senin gidişin gibi sessiz kanlı mecburi
ey kırık perçemli hadi yine kapat gözlerini ve düş bir cümle bırak geride ölümlerle cilalanmış kelimelerimiz unutulmaya yatkın zaten aşk biraz da ölüm değil mi
özür dilerim
tebrikler…🙏
Yarınlara usul usul umudumuzu tüketirken, yetişebildiğimiz kadar yetişkini olduğumuz zamanın çocukları ah çocuklar Ateşten gömleği bırakmak istemezdik.. ama ey güzel neslimiz güzel günler göreceksiniz...
Tülay Hanım kutlarım konu seçiminiz harika diğer tarafıyla haddim olmaz mükemmelliğinizi sorgulamaya. Kalemi ne vakit bırakırsam bir kenara bir fasıla, sizin şiirlerinizi okuyacağım... Saygılarımla.