Avuçlarımda Kalbimin Külleri 2 / Lydia

Ruhumu sarsan bir acının mahkûmiyetinde,

Yazıyorum bu satırları sana.

Özlemin deminde boğuluyor çığlıklarım.

Çok denedim, olmadı!

Bitiremedim bendeki seni.

Z/amansız gidişinin ardından,

dilden dile sürükleniyorum.

Canım hiç yanmamış gibi,

Körükleniyorum canhıraş sözlere.

Sakarlığım dışında,

birçok şey değişti Lydia.

Yaşarken ölmeyi öğrendim evvela.

Gök yarılsa,

ürkmüyorum gürültüsünden.

Arada bir yine özlüyorum

En hallisinden.

Biliyor musun Lydia?

Senden sonra

Sanki, bütün ayrılıklar

kendini bende sınadı.

Sanki, düşman başınayım da;

El susmadı, cürmümü kınadı.

Ardın sıra dost bildiklerimi sildim.

Sevdiklerimi toprağa verdim,

Sevmediklerimi maziye gömdüm.

Yokluğun, duygularımın hamalı oldu.

Üzüntümden hastalandım,

Kederden tasadan yattığım yer kordu.

Hayat yordu!

Hayat çekilmezdi, hayat çok zordu!

Cenk ettim gözlerinle

Hasretinle yarıştım.

Onaramadım sensizliği!

Kendime defalarca küstüm,

barıştım.

Kavgalara karıştım.

Seni ve her şeyi

Unutmaya çalıştım!

Ama;

Aklımda hep o tarih kaldı;

Eylülün yirmi üçü

Sabahın beşi..

Bir de, az önce gitmişsin gibi

‘Avuçlarımda kalbimin külleri’

Bak yine  özledim seni

Yine Şiirler yönünü şaştı.

Güvercinlerin kanadına

tutundu yılgın cümleler.

Her giden acısını yüreğime sapladı

Bu yüzden ölgün tümceler.

Kalbim, kendi çaresizliğinin esaretinde savruldu durdu.

Ve kavruldu düşüncelerim adını bilmediğim sokaklarda.

Herkes buldu yolunu;

Bir ben kaldım ortada!..

Bir ben böyle dilsiz mısralarda.

Anladım ki;

ben, ne sendeyim

Ne de kendimde.

Bu sebepten 

Martılar mezarlığı şimdi

meyus yüreğim.

Tüm acıları törpülese de 

Gözlerimde bir Melek

Hayalimi çalamaz artık hiçbir kelebek

Şiirlerimde esamen okunmayacak.

Kimseye yük olmadım

Çünkü ben hep yalnızdım

Ben hep yek.

Bir tek kendime zûl,

Kendime zararım.

-Yaz boz tahtalarını kül etsem

Sönmez, zılgıt çeker anaç yüreğim.

Zira, dünya çok kirletildi Lydia.

Böylesi bir zamana doğmanı istemezdim.-

‘Yıllar sonra,

Bu sana ilk el/veda

Benden de bu kadar Lydia!..’