Ay; Ben, Güneş; Sen

Serin bir sonbahar akşamıydı..
Güneş yerini her zaman ki gibi aya bırakmıştı.
Aslında hiç bırakmak istemiyordu..
senin beni bırakmak istemediğin gibi..
ama her biten gün terkediyordu yerini..
senin beni terkettiğin gibi..
aydınlatmıyordu etrafımı..
dört yanım hep karanlıktı..
senin gittiğin gün gibi..
yıldızlar oluyordu Ay'ın sırdaşı..
sanki Ay; ben.. yıldızlar dert ortağım gibi..
sadece yıldızlara anlatıyordu Ay herşeyini.
sadece onlardan alıyordu seni unutabilmek için fikirleri..
fikirler ahh fikirler ..
günden güne kemiriyordu beynimi..
her geçen gün biraz daha yerleşiyordun beynime..
ve her geçen gün biraz daha terkediyordun beni..
bense hala seviyordum seni..
şiirlerimde dokunuyordum sana..
şiirlerimde kavuşuyordum..
seni sürekli birşeylere benzetiyordum..
güneşe,yıldızlara..
gökyüzüne baktığımda sadece bana ait gibi geliyordu.
sanki yıldızlar sadece benim için ışıldıyordu..
ay benim için gülümsüyordu sanki her gece..
sen ise aydınlık tarafta,
benden uzakta duruyordun öylece..
keşke güneş yerini hiç bırakmasa..
sen beni bırakmasan..
gün bitse de zaman geçsede terketmese
bırakmasa yerini Ay'a
etrafımı aydınlatsa..
senin geldiğin gün gibi..
dört yanım hep aydınlık olsa..