Ay-fersiz Avaz Avaza

Ay fer-siz kalmıştı
Denizdeki kırılma ses-siz,
Öldürüp,öldürüp duruyorlardı birbirlerini...
Ruhları tanışmadan önce miydi?
sonra mı?...
Bunu bir tek aşk biliyor olmalıydı.
Belki ölüm,sonrasında!

Gökyüzünün fer-siz kalışından hemen önce olmalıydı...
Hangisi daha dokuz canlıysa
doksan dokuz canlıysa....
O daha fazla yaşayacaktı...
Renk körüydü en az birisi.
Doğru olmayanları,
yani beyaz sandığı yalanları..
bir öykü gibi anlatmayı severdi.
bir şiir damlardı,serap gözlerinden.
Şiir sanmıştık,aldanmıştık..
Kulaklarımıza inanmıştık ya işte....
Gözlerimize...
Gülüşlere kanmıştık!

Ve sonra öldürdüğü,yani ölenle karşılaştığında bir Cuma namazında..
ödül sandığı gerçek usuna düşüverdi.
katil sayılmazdı çünkü!
Selası okunmayacaktı göçüp gidenin!

Nefesini bıraktığı son nefesine dokundu dudaklarında....
Bulamadı.
Kelebek ömürlü soluk,
Çoktan uçmuş!
Ne garip bu atmosferde de bulamadı!
kaybolanı.
Atacaktı kendini denize...
Ya da ışıksız gökyüzünde boğulacaktı.

Dua bilmezlerdi...
Dinleriyse sadece aşk..
Ve zannederlerdi ki, bu dünyada,
En büyük acı,
Kendi yaşadıkları!!!


"Göz göze gelmeyi dilemiş olmalıydılar.."
Aşk öyle düşünmüştü..
Aynı yıldıza bakarak!

Aynı gökyüzüne değil ama..
Ayrı galaksilerin yıldızlarında,
ayrı düştü bakışları...
Ne garip,
Oysa,
Ölüm daha henüz çocuktu ,
Onların nefes aldıklarını sandıkları zamanlarda.

Aynı atmosferde soluk alıyoruz sandılar, ,
ve aşk-a ibadet ettiklerini,
Oysa mezar taşında ihanet yazıyordu.
Hiç doğmamıştı ki!
Ölsün!
Aşk...


Mutlu sonla bitemezdi bu şiir....
Ölüm büyüdü....
ve aşk
yarım kaldı...
Elma ağaçları yapraksız!

Bir çocuk düştü yatağından,
Bir bulut kanıksadı,yağmur olmayı...
O rüzgarlı günde,
Nedense...
Tek bir yaprak bile oynamadı!





Ve aynı duayı mırıldanan ağaçlar..
Rüzgarla ninni söylediler...
Hep bir ağızdan...
Ve sonra,
Tüm uykusuz ölülerin toplandıkları o meydanda,
şarkılar söylendi.
Avaz avaza!!!!

18 Aralık 2009 -Antalya