Ay Işiği Siziyor Saçlarindan 2

Buz mavisi bir yalnızlık çöktü bak
Ay ışığı sızıyor saçlarından

Bir çocuğun yüreğinde bulmuşum seni
İnsana verdiğin değeri görmüşüm
Sarışın bir akşamüstü olmuş her yanım
İçinden akan nehre düşmüşüm
Bir söğüdün dalından
Şehirler unutmuş yüzümü
Büyümüşüm

Körfezin sularına yazmışım
İçimdeki mayıs sancısını
Yıldızlar toplanmış başına meraklı
Kaçmışım

Oysa

Yüzyıllık bir esaretten çıkmışım
Toprağın kokusu kaplamış
Eskittiğim yalnızlığımı
Yağmurların içinden geçmişim
Fırtınada tutsak şarkılar düşmüş dudağıma
Kimliksiz kalmışım
İnsansız kasabalar da
Ağlamışım

Uzun yolculuklara çıkmışım
Ağaçsız patikalarda
Aydınlığın rengini unutmuşum
Tütün sarısı gecelerde
Örtüp üstüme sarhoşlukları aylarca
Uyumuşum

Sonra

Seni bulmuşum
Onlarca çocuğun arasında
Güzel gözlerin de çiçekler açarken
Tarifsiz bir ağrı
Gelip oturmuş sol yanıma
Susmuşum