Ay Işığım

bazen sevince unutursun gecmişi
yüreğimin şişi insin diye beklersin
bazen sevilince
damlarsın alev alev dalgaların okşadığı kayalara
erirsin...


ve bazen sevince hatırlarsın unuttuğun her şeyi
kalbinde uçsuz bucaksız bir duman
is tutar kirpiklerin ağlarsın
duvarlar sana bakar ve fısıldar
sanki eski bir şarkıyı söyler gibi
gezinir gözlerinde o vakit hatıralar
sobanın üzerinde demlenen çay
kızaran kestaneler
ve bağdaş kurup baş ucuna
hayata dair öğütler veren o melek kadın
gülümser meneviş yanaklarıyla
uzanmak ister ellerin tülbentinden taşan saçlarına
dokunamazsın duvarlardan geçmez ellerin



bir bahar sabahı yitirdiğin
susunca acılarının sessiz kalacağını sandığın
ve üzerini örttüğün anılara
bir sonbahar sabahında sarılırsın bıraktığın yerden

ah...yaşamak
ve bir türlü ölmeyen bu özlem

gel desen gelemem
git desen ayaklarım gitmiyor
unut desen olmuyor
umut desen tükendi
sana sevgim sonsuz
şimdiki aklım olsaydı
seviyorum diyemedim bir kez
seviyorum seni melek yüzlü

o tahta ev
pencerelerinde çiçekli tüller
buğusu tüten çorba
çocukluğun
kaçmaya hep hazır yadigâr
ve "yakala" diye seslenen o m e l e k
kapılarını açar sana..

ben geldim nene´m
huzuruna
huzuruma
ay/ışığına...
ay/ışığıma...

ben geldim...