Ay Işığında Serenat

Kireç taşlarının üzerine laleler serdim
Kum döküyorum yolların üzerine
Kollarım uzayabildiği kadar uzuyor
Penceresine doğru kafamı çeviriyorum
Bir şarkı başlıyor karanlık sokaklarda
Serenat yapıyorum

Ay ışığı aydınlatıyor kaldırımları
Bulutlar bale yapıyor semada
Yalnızlık tüm mavilerinden soyunuyor
Rüyalarım geliyor aklıma
İşte asıl son o zaman başlıyor

Dudaklarının acımsı kırmızısı parlıyor güneş gibi
Bir rüzgar eser aniden saçların salınır diye korkuyorum
Yollarına güller döktüm ama gelmiyorsun
İçim sızlıyor sen duymuyorsun

Kalbim ağrır kalbim yanar görmezsin
Güneşi bekler gözlerin
Oysa tüm aşklar karanlıkta can bulur
Ne yazık ki sen aşk nedir bilmezsin

Dört mevsimin birleştiği tek yer var şu kainatta
Yeşil gözlerine sevdalı yüreğim
Yeri gelir ayazım olur yeri gelir yağmurum
Ben hep bulut olurum
Gözyaşlarımda boğulurum

Tüm ayrılıklar siyaha mahkumdu bir zamanlar
Beyazın çevresinde nöbet tutardı melekler
Düşler hep mutluluğa açılırdı
Ne oldu da aşıkların kanları
Sokaklara saçıldı

Aralık bırak kapını ansızın uğrarım belki
Uyurken severim yalnızca seni
İnsan uyurken tüm günahlarından arınır
Belki yatağında katilim olmazsın sevgilim

Sen huzur buluyorsun her gece başkalarının kollarında
Ben ise kabuslarla uyanıyorum zifiri karanlıklarda
Ve yine bir gece
Düşlerinden düşüyorum...