Ay Ruhlu Cansız Gecelerim

Ay ruhlu cansız gecelerim
yıldızlar kayıyor bakışlarıma
hep saniyeler yitiriliyor
gökyüzü nice ölümleri örttü simsiyah
kefen oldu rüzgazlar yapraklara
sabırlar kanatıldı kanatlandı sevdalar

ben bir şairin mezarı altında
topraktan şiirler yazıyorum
ilhamlı ilhamsız
çocukluğumun gülen parmaklarıyla

gel seherlere koşalım delice
saçlarımız tel tel batsın sabahın yüzüne
meleklerin saf saf indiği saatlerde
ağlayalım doyasıya cehennemdeki yerimize

dalga sesleri denizin boğduğu su gibi ömrümde
ve son damlasıyla yıkıyorum katarak bakışlarımı
hala bekliyorum suyun kendini kurutan sevdasını
bekliyorum beni alıp kendimden geçirecek hasret gözlü sevdanın bakışlarını

ömrümün penceresinde ne perdeler eskittim
eksilttim sildikçe buğulanan nefeslerimi
ne cananlar cansız kaldı bedenimde
ne tenler ürpeltildi yalnızlığın uzayan ömründe

ay ruhlu cansız gecelerim
asık suratımda terkedilmiş kaşlarım
kezzap ağlayan gözlerim
celalleniyor dilim
sözlerim bir tokat gibi kaderimin yüzüne

tahtadan düşlerimde yanıyorum
alev olup öpüyorum gerçeğimin küllenen gözlerinden
ışık olup karanlığın parmak aralarında büyüyorum
ve yandıkça yanıyorum
yakıyorum karanlığın bembeyaz sevdasını...