Ay Şahit

isterik bir deniz kenarında
arzularken saçlarını poyrazın sabaha dönmüş yorgunluğu
dudakları sarkar çamların

gözlerini yummuştur artık kozalak
kanatlarını açtıkça kırlangıç
kör eder ışığını yıldızın

ay'ın malum firarıdır bulut geçince önüne
ayın kaçı bilmem
ama on dördünden birkaç gün önce, belki sonra

ne fark eder

ay bakışlı
geceler değil
ıssız bir zaman öncesi ve yüreğe sarılmışken sevişmeler

kasıklarında kumsalın, o arsız sancısı
dudakları tuzlarken yakamoz
ve yutkunurken yosun tenlerini

soluğu yükselir, yamacında incir ağacının
yaprakları örter mahremini
akşamın bu sınırsız çığlıklarının


uyanmasın diye
zeytin ağaçları
korkmadı nefesin göğe yükselten göğsün acıları

şimdi
uykunun yorgun zamanı
çırılçıplak, pervasız

bulut düşebilir artık sıyrılıp prangasından
ay şahittir
kendi gölgesinde terli bedenlere ...