Ay Tutulması

Hey Denizli,
Duydum ki meşhurmuş:
Kızın, tozun bir de horozun.
Dinledim dün sabah,
Ötmüştü seninki uzuun uzun.

Havamda mı değildim,
Rüzgâr mı esmemişti,
Yoksa gördüğüm kızlar
Beni mi kesmemişti!
Suyu kurnadan içermiş keçinin uyuzu,
Yutmamıştı keçiniz henüz o meşhur tozu...

Ne oldu,nereden geldi, bilmem,
Vaha bulmuş yolcu gibi,
Çöl ortasında serinledim birden.
Bana doğru bir ay akıyordu,
Basmıyordu dans ediyordu ayakları.
Kamaşan gözlerim,
Aval aval ay kıza bakıyordu.
Kızararak gelincik gibi yanakları,
Yıkanarak kiraz gibi etli dudakları,
Yörüngesine davet etti.

Denkleştik boyu, boyumca,
Uzun saçları savrulup tenimi yalayınca,
Bir güzel koktu, bir güzel koktu...
Sarhoştum artık ben,
Dünya neyime,
Güneş neyime...
Gönlümde başka bir ışığa yer yoktu,
Mühürleyip gözleriyle gözlerimi,
Yörüngemde dönmeye devam et, dedi.

Bir el değdi ellerime,
Tuttum ufacık, pamuk pamuktu...
Tatlı bir tebessümdü tek gördüğüm.
Yoktu bu güzelliğin emsali,
Her şey tastamam,
Yemem için soyulmuş şeftali!
Fakat çook uzaktan bir göz bana bakıyordu,
Söz yoktu aramızda,
Yoktu ayıp, günah ya da yasak...
Fakat hani güven vardı,
Bizde karşılıklı kat kat...
Hani vefa vardı,
Hani bizde sadakat...
Görünmez bir el bağladı ki dilimi,
Kül yutmuş Denizli horozu misali,
Çıkmadı ay kıza bir daha gıkım.
Senin istediğin oyunmuş,
Asıl oyun bizdeydi, sen yoluna devam et, dedi.

Dolunay'ın yüreği gibi,
Kaynıyordu Denizli deli deli.
Çapkın kaynıyordu çevresi,
Denizli'nin kaynadığı gibi...
Dolunayın gözleri bir sevdalı gönülden,
Sevda arayan bir başka gönle kayıyordu...
Battı gitti ben dokunmadan Dolunay, o gün.