Ay Ve Kayıp Ruh

dirhem dirhem her gün yeniden
demden deme geçerken
ehramında uyanıp
hicranını katık eyleyip yüreğinin kanında
arını yuğup aya sunan kayıp ruh
eğlen bir yol

ay yanmaz
hale/sinde hala aynı sızı
acıların aykırı kızı
İsa'ya yoldaş
Marduk'a kardeş olaydı keşke
Semiramis
ol gök tanrıça olaydı anası
kanar kabuk tutmaz yaralarından
hatıralar
acı
dil anmaz
tekrarı yaşanamaz

titanlara kafa tuttu
yakamozunda umut denizleri
boğuldu örselendi
seslendi
kayıp ruhların dilinde aya
aktı karıştı yeryüzü cehenneminden
ulaşılmaz o suya
rüya
riya
elleri kan
elleri suç
elleri boğarken kederi
gördü
Ehrimen'i

d/ağ/la luna
içindeki tüm zehir
tükenince
yetsin gayri
Seydunay ve Şahrut
asla kavuşmaz
bil gayri

gecenin sabaha kavuştuğu yerde
ya yüreğini sök
öfke ve nefrete
bu/la luna
affedilmeyen k/ayıp ruhları
kurban et
ya da
kal geçmeyen zamanda
ezelini tüm acıların sırtla
kus
ayin ayin
denizleri kızılına boya
yakamozunda vurgun yemiş ruhları
affet

keşişlemenin küstah tacizine direnen
B/alkan düşlü karayel
Athena'nın soyu
teninde titan-insan kokusu
taşıyan
sonsuz nefret
kusursuz cesaret
kendine akrep
tanımadan bildiğim
tanışsız yürek

düşer mi bir parça ekmek
kana bulaşmamış terden soframıza
ve bir kadeh şarap
can ezilmeden yüreğimizden kahkahamıza

ne ederi gülmenin ve aşkın
güneşe alnımızı mutlulukla vermenin
bir gün ay yıl ömür mü yoksa
ne tanrı ne çark
başrollerde acı ve aşk
gözyaşı acıya figüran
aşka çırak
yavaş yavaş almak için canını
bu dramın yazarı
insan sıfatlıyla
kadehinde kan içer
rolü böyle biçer


insan müptela acıya ve aşka
arama ne tanrı ne çark
ah insan
tek fark
insan olmak ya da olamamak
ne edersen et
ne düşlersen düşle
her söz kalemden kağıda keder derer
bu böyle sürer
ne yakamozuna ne ışığına sahip olmayan ay
hiç bir ruh seni bulamaz

geçmişi sır/la luna
yansımasında göreceğin yarın değil
bu gün hangi denizin üstündesin
kederinle hangi yalnız yüreği büyülersin
yakamozunda gizlediğin yaralarından
sızma artık

yorgunum
kederime iki damla gözyaşı b/ağ/la luna


bir gün yollarda hatırlayamadığın
içinde depreşen adsız bir ürperti dolaşırsa
bil ki
unutulan benim

yaşamı suya ve toprağa bahşeden güneş
vefasıyla bana sunar elbet ölümü de keş
doğum ve ölüm
kol kola
yaşamı tekrara sarar acıtarak yaraları
bağladığımız tüm karaları
veryansın tüm ağlayışları
kendi cesedimize sunuşumuzdan öte
ne var elimizde
yalan
koskoca bir hiç
içimizde yıkılır çelik görünümlü yürek
duvarları kerpiç
gözyaşına yansır yüzün
yakamozlanırsın


kav/islenir zaman yarın bugünden
bugün dünden beter
dilde söz
yürekte/kini beslerse yanar tüter
bir aşık
çırılçıplak kapında
kayıp yükü/nü döker
bilir mi/sin

ey/sin
dinle
bir alem ki kendini dokur
kendin yazar kendin okur
kimi kendini sende arar
kimi suda yansımana tapar
düş değil hayal değil
an an anılar
atmak satmak yasak
hece bozgunu tümceler var dile uzak
yetmez ahvale alfabe
insan kendine ağlayamaz
seni ağlayana bari ağ/la luna
ya da sende kederi

hiç bir söz yoktur ki iki kişilik
tüm sözcükler cümleler tek kişiliktir
anlatamıyorum
bari sen an/la luna
geçmişi biriktir
kapa gözlerini bulutlara ver
alnını güneşe ser
yağ artık luna
kan denizlerinde geçmişini yuğma
temizleyemezsin
yeter luna
deş yüreğini
aksın tüm kan ve irin
bilirim derin
silinmez

artık sus
yorgunum
an/la luna
kinini açık denizlere kus
yakamozuna düş
ve yeniden doğ luna
kini ve öfkeyi tanrılara bırak
insanca aşka sarıl
ağ/la luna