Ay Yanığı

/yıkık bir şehrin
metruk bir düşünde
karanlık sus pus
ağzı yara bantlı gece
bakışıyor iki kalp
biri ateş kırmızı
diğeri ay yanığı.../



günler uzanırken
yorgun sabahın gözlerinde
dudak kaçkını bir uçuk
ateşini almış da
gelir girer koynuna
içtikçe üşümüş teninde yanlış bir aşkı
üç beş satırın yanında demlenmiş bir kalbin
kime var ki zararı
ten küldür yitirmiştir anlamını

korkma sevgili... o ateş söndürmez aşk'ı
belki de sadece ay yanığı


kamaşır düşlerinde imgelerin en oynaksı hali
yeryüzünde akışına bıraktığımız
örselenmiş kuşların göç zamanı
kurtlanmış bir yazgının
şeceresini yazan tanrı
yüzümün en arsız yerine yazmış adını
silince geçmiyor sancısı
başkalarının yaşadıklarına ibret olan kan
rengini değiştiriyor

korkma sevgili...o kan acıtmaz aşk'ı
belki de sadece ay yanığı

dualardan süzülüp gelen toprağının
şimdi hasat zamanı
mil suskunu gözlerin
hatırı vardır gördüklerinde
hayalleri uyku kırıntılarının kederinde
tükenirken aşk'ın içinde can damarı
kin bekliyor kınasını
çoktan yakmış
üfle üfle üfle

korkma sevgili... o kin dağlamaz aşk'ı
belki de sadece ay yanığı

aynı dilde ekşimiş hasreti kucaklayan kalp
ihaneti değil
öğrendikçe susmayı
ayrıntıları bekletir
rehin alır göz bebeklerini
kuşkulu ayrılıklarla büyütür
bir gurur kalır
kehribar bakışların kutsallığında
bir de içi boşaltılmış sevda

korkma sevgili... o gurur öldürmez aşk'ı
belki de sadece ay yanığı...

alicengizoyunu

(...ne merhemler sürmüştün o yanık kalbinin üzerine...geçmedi, geçmez...çünkü aya bakıyorum her gece...)