Ay(a) Sunum

insanı düşündüm sesi içimizde gömülü
parmakları sarartır eski bir kahve
insanlar değirmen taşları dünyanın
tüten sigaralarında düşleri ölü
öğütülen yıllarla dönerken eve



seni düşündüm benzerliğimizde
sevincin ayağına taşla vurulur
duyargamız kırıkken dağılır yükü karıncanın
kayıptır yıldızları yuduğun ırmaklar
dağların emzirmediği gökyüzü kurur



seni düşündüm de ay ışığı çağrışımında
bulutlar biçerek yelkenler ördüm
geliyorken düşlerim ve çocukluğumla sana
evcimen gemilerime ters esiyor rüzgar
yine doğduğum sahile döndüm



ağacı düşündüm ikimiz de yalnız ağacız
turna göçüne el açan dal dal
ne konuyor kuşlar ne sıcak eskisi kadar gün
ne çok özledim ne çok üşür gözlerim
bir iç çekişi kadar soluğumda kal